In het katholieke geloof liggen het aardse leven en het eeuwige leven een beetje in elkaar verstrengeld. Soms zien we even hemelse glimpen, op ogenschijnlijk onbeduidende momenten. Bij het overlijden van haar oma kwamen bij Annemarie Scheerboom enkele van die momenten naar boven.
Door Annemarie van Diepen-Scheerboom
Mijn omaatje van 94 is vorige week overleden. Veel herinneringen komen dan ineens weer bovendrijven, waarbij ik besef hoe dankbaar ik ben voor deze mooie tijd met haar. Ook zet het me weer aan het denken over het leven in het algemeen. Net zoals elk jaar het krijgen van het askruisje je aan je sterfelijkheid herinnert, zo is dit ook weer zo’n gelegenheid. Wat maakt een leven waardevol? Een mooie vraag om een leven lang te blijven overwegen.
Voor een katholiek is trouwens het algemene antwoord op die vraag eigenlijk heel simpel: het doel van ons aardse leven is het eeuwige leven. En als we geluk hebben, vangen we in dit aardse leven ook indrukken op van hoe het eeuwig leven eruitziet. Haal je meest gelukkige momenten eens voor de geest. Voelde je je toen toevallig heel erg verbonden met een of meerdere personen? De puurheid, het geluk, en dat dan nog veel meer, zo stel ik mij het eeuwige leven voor. Jezus vergelijkt het met een geweldig bruiloftsmaal. Wat dat betreft rouw ik nu ook niet om mijn oma zelf. Die zal het vast heel goed hebben. Het zijn eigenlijk de nabestaanden die het verlies van een ontzettend goed mens te verwerken hebben.
Welke herinneringen lieten mij hemelse glimpen zien in het leven van mijn oma? Dat waren ogenschijnlijk geen bijzondere dingen. Ik weet nog dat ze mij een keer liet zien wat ze allemaal in haar achtertuin liet groeien. Tussen de planten lag een dikke courgette te rijpen. ‘Oooh, wat een grote courgette, hè Marieke’, zei ze, voor zover ik het me nog goed voor de geest kan halen. Destijds was ik nog niet zo onder de indruk, want alles wat met planten te maken had vond ik toen nog heel saai. Maar de liefde die ze hierin door liet schemeren vond ik verwonderlijk: de liefde voor mij om dit te laten zien en de liefde voor die courgette. Het lijkt een simpel iets, maar eigenlijk nam ze me mee in het geheim van het wonder der natuur.
Dingen die je gemakkelijk over het hoofd ziet omdat het zo normaal lijkt, blijken de wonderen van het leven te zijn. Niet alleen die courgette, maar ook dat simpele momentje met mijn oma. Ik was toen nog een kind, maar het moment maakte diepe indruk op mij. Net als dat mijn oma een deegbal in een plastic zakje had meegenomen en deed alsof het een baby was. Of de keer dat ze tegen me zei dat ze van mij hield toen ik in een kwetsbaar moment zat. Haar kromme vingers die ze zelf niet mooi vond maar die voor ons de heerlijkste omakoeken bakten: perfecte vingers dus! Haar lieve lach waarmee ze zo mooi naar je kon stralen. Het was de aandacht, de liefde, die het bijzonder maakte. Dit soort momenten maken mijn leven. Eenvoudige momenten, die er in elke omstandigheid (zelfs in tijden van oorlog, klimaatverandering, asielzoekerscrises, coronatijd, etc.) kunnen zijn. En ze zorgen er ook voor dat ik op een dag graag mijn oma weer op kom zoeken.
