Met frisse tegenzin gaat Annemarie Scheerboom aan het werk om de meest verwaarloosde ruimte van het huis eindelijk eens een schoonmaakbeurt te geven. Maar gaande weg krijgt ze er schik in en openbaren de vervuilde tegeltjes van de badkamer haar een belangrijke levensles.
Door Annemarie van Diepen-Scheerboom
Geloof het of niet, maar ik heb laatst voor het eerst onze badkamer schoongemaakt. Daarvoor was het (man) Davids taak, maar vanwege andere prioriteiten (lees: hij vond het een rottaak) was de laatste keer dat de badkamer een schoonmaakbeurt gekregen had niet meer te herinneren. Toen we laatst onze huishoudtaken herverdeelden, voelde het als mijn plicht om dit klusje voortaan op me te nemen. Daarbij komt: inmiddels ergerde ik me zo groen en geel aan de viezigheid, dat ik het beter zelf kon doen als ik wilde dat er echt iets gebeurde. Inmiddels beschikken wij niet alleen over een schone badkamer, maar ook mijn waardering voor ons badkamertje is sterk toegenomen.
Slagveld
Op een vrije zaterdagmiddag was het dan zo ver: ik zou de schimmel, tandpastaresten, kalkaanslag en aangekoekte ... (in te vullen door degene die weet wat die bruine aanslag op de tegeltjes is) uit onze badkamer gaan verwijderen. In mijn achterhoofd speelde zich ondertussen de scène af waarin ik mijn moeder na drie uur zwoegen de badkamer van mijn ouderlijk huis zag verlaten, uitroepend: "Wat is de badkamer schoonmaken toch een grote klus!" De moed zakte me in de schoenen. Toch liep ik gewapend met een pak soda het slagveld op. Wat was het een smerige boel geworden! De verleiding is dan groot om er helemaal níét meer aan te beginnen. Bíjna geen beginnen aan. Maar ik begon dus (gelukkig) toch. Er móést simpelweg iets gebeuren.
De eerste stap was gezet met het maken van een emmertje heet water met opgeloste soda. Ik begon simpel, lekker met de schoonste dingen. Het glasplaatje, de rand met doucheproducten, met simpelweg een paar vegen van mijn schoonmaakdoekje leken ze weer zo goed als nieuw. Langzaam maar zeker werkte ik toe naar het grovere werk. Toen ik een tijdje tegels stond te schrobben, besefte ik ineens dat in tegenstelling tot eerdere verwachtingen, ik het eigenlijk helemaal niet zo erg vond om de badkamer schoon te maken. Sterker nog, ik had me inmiddels zo in het klusje vastgebeten dat ik het zelfs leuk begon te vinden. De kraan begon weer te glimmen, tegeltjes konden weer blinken en hiermee groeide ook mijn vertrouwen dat ik (zoon) Daniël weer met plezier in zijn badje kon laten stappen, zonder daarbij de schimmels te schuwen. Mooi om te ervaren dat met een beetje arbeid al zulke geweldige resultaten behaald konden worden.
Medelijden
En al schrobbend in de meest verwaarloosde ruimte van ons huis voelde ik ineens ook heel iets anders: een schuldgevoel en medelijden. Met elke tegel die ik aanpakte kwam het besef boven drijven dat ze niet voor niks zo smerig waren geworden: die arme badkamer werd elke dag door ons gebruikt om al onze viezigheden in af te voeren. Hem zo lang niet te hebben schoongemaakt voelde ineens als uitbuiting. Hoewel de badkamer ons namelijk elke dag gaf wat hij in huis had, kreeg hij helemaal niks terug. Het was meer dan tijd om nu zijn wonden te verzorgen. Het was fijn, sterker nog, ik was er dankbaar voor, om een beetje liefde terug te kunnen geven.
wat een mooi verhaal. Het deed mij denken aan een keer toen ik tijdens een retraite de vieze tegels achter het fornuis in de keuken van ons retraite huis moest schoonmaken. Ik had er eerst helemaal geen zin in maar toen bedacht ik me dat iedere vieze vlek op zo`n tegel een vlek op mijn ziel was en dat ik die door liefde, aandacht en zorgvuldigheid (lees: mijn gepoets) kon doen verdwijnen. Dit maakte vanaf dat moment het werkje zo, dat ik er plezier in kreeg en met veel liefde en plezier alle tegels heb gepoetst.