In een wereld en tijd waarin de mensheid zo overheersend aanwezig is, dat zij aan haar succes ten onder dreigt te gaan, probeert Paulien van Bohemen een stapje terug te doen en te luisteren naar het geheim der dingen zelf. Wat hebben zij óns te vertellen? Deze keer: de tijd. "Ik smacht naar een lieve schat die mij ziet staan."

Door Paulien van Bohemen

Mijn relaties lopen telkens uit op niets. Het gaat altijd op dezelfde manier met mij en de liefde. In het begin is het mooi. Ik vind iemand leuk, die ander mij ook. We hebben het goed samen. Maar het blijft niet mooi, meestal gaat het al snel mis. Ben ik nog smoorverliefd, kan ik aan niemand anders denken, blijkt mijn lief alweer mijn ex, want zij/hij knapte op mij af.

“Tijd, ik wil stoppen met ons”, heb ik te vaak gehoord.

Waarom?

Ik zou te snel zijn. Ex-geliefden konden mij niet bijhouden.
Zij hadden niet in de gaten, dat ik niet aan hen, maar zij juist aan mij voorbij renden.

Sommige exen vonden mij juist te langzaam. Traag. Saai.
Zij wilden me verdrijven, eentje had me zelfs bijna gedood.

Niet leuk.

En toch ga ik door. Ik blijf daten. Omdat ik nog steeds hoop op een leukerd die mij niet binnen de kortste keren op straat zet. Iemand die mij op waarde schat. Een lief die mij koestert, echt van mij houdt.
Ik ben te leuk om te laten staan, vind ik zelf. Want ik ben hondstrouw; iedere seconde van de dag sta ik voor je klaar. En aan de dagen van onze relatie zal er niet één ontbreken, dat beloof ik.

Ik smacht naar een lieve schat die mij ziet staan, mij in de armen vliegt en roepen zal: “Zonde van de Tijd, als ik die laat gaan!”