Vette schapen in de wei en bomen die keurig het jaargetijde volgen. Avontuur zien in een onzekere toekomst en niet kiezen voor de veilige weg. Het maakt verschil met welke blik je naar de wereld kijkt ondervindt Annemarie Scheerboom. God zien is ook een kwestie van willen. 

Door Annemarie Scheerboom

Geloof
Iedereen fietst wel eens langs een indrukwekkend uitzicht. Zo fiets ik op weg naar school altijd door een paar weilanden heen waar je omringd wordt door bomen die zich keurig aan elk jaargetijde aanpassen, zwanen die voor de rest van hun leven bij elkaar zullen blijven en een stelletje vette schapen.
Als ik daar doorheen fiets besef ik ineens hoe mooi de natuur wel niet in elkaar zit. Alles klopt gewoon en is in evenwicht. Prachtig!

Hoop
Iedereen twijfelt wel eens of ie de goede weg aan het bewandelen is. Zo zit ik op dit moment in een situatie waarbij ik een bepaalde weg ingeslagen ben en geen idee heb of dit wel de juiste weg is. Of het ergens naartoe leidt, zeg maar. Wel is dit de weg die het meeste lijkt op de juiste weg. Denk ik.
Toch blijf ik stug geloven dat het allemaal wel goed komt. Dat die lamp voor mijn voeten blijft schijnen. Voor mijn voeten ja, want lang niet de hele weg is verlicht, zodat ik nu al zou kunnen zien wat me over een paar honderd meter te wachten staat. Dit geeft een bepaalde onzekerheid, maar ook een bepaalde rust en avontuur. Je hoeft immers niet verder te kijken dan waar je nu loopt. Bovendien weet je dat er allemaal geheime verrassinkjes op je pad kunnen komen. Leuke of minder leuke, het blijft een spannende ontdekkingstocht.

Liefde
Iedereen komt wel eens een schoonmaakster tegen. Zo ook ik toen ik laatst op school aankwam en gelijk doorliep naar de wc’s omdat ik zeiknat was van de regen. Even in de spiegel kijken of er nog wat te redden viel. Toen ik verderop in de lange gang van het universiteitsgebouw al een karretje met schoonmaakspul voor de wc-deuren zag staan, wist ik dat de kans groot was dat de wc’s schoongemaakt zouden worden en ik er geen toegang had. Twee seconden later echter popte er een schoonmaakster op achter haar karretje. Ik had twee keuzes: even aan de mevrouw vragen of ik nog snel bij haar wc’s naar binnen mocht of veilig (lees: zonder iets te hoeven vragen) de wc’s opzoeken aan de andere kant van de gang.
Ik besloot om de gang uit te lopen en aan het vrouwtje te vragen of ik nog snel even naar binnen mocht. Ze twijfelde flink, maar vooruit, ik mocht. “O, ik hoef alleen maar even te kijken of mijn haar nog een beetje goed zit, hoor! Met dit weer weet je het maar nooit”, zei ik haar nog. Tot mijn verbazing zei ze dat ik een hartstikke mooi meisje was. Haha, wat lief! Daarna ben ik met een dikke grijns naar de studieruimte gelopen.

En dan vragen mensen me nog waarom ik vaak optimistisch ben… God zien is niet een kwestie van kunnen, maar een kwestie van willen!