In een wereld en tijd waarin de mensheid zo overheersend aanwezig is, dat zij aan haar succes ten onder dreigt te gaan, probeert Paulien van Bohemen een stapje terug te doen en te luisteren naar het geheim der dingen zelf. Wat hebben zij óns te vertellen? Deze keer: de winter. "Hoe moet ik een kaal gewaaide boom door de komende maanden heen loodsen?"
Door Paulien van Bohemen
Ja, ik ben er weer: de winter. Koning Winter, zoals ik ook wel heet. Ik ben geen strenge vorst, haha! Sorry, ik doe een beetje flauw, dat is mijn onzekerheid. Ik heb de komende maanden de leiding, maar wat heb ik in godsnaam te geven, behalve kilte en kaalte? Hoe moet ik een kaal gewaaide boom door de komende maanden heen loodsen?
In de andere jaargetijden moet een boom flink aan de bak. In de lente strekt een boom zich uit; hoger dan het jaar daarvoor. Hij maakt aan de lopende band duizenden blaadjes, steekt ze in de mooiste tinten groen en biedt ook nog eens onderdak aan nestelende vogels. In de zomer is een boom constant in de weer met het voeden van z’n blad. Dan de herfst. Het najaar dwingt een boom tot loslaten. Loslaten is een werkwoord. Loslaten duurt een herfst lang. Blaadje voor blaadje. Dansen met de wind.
Nou, en nu ben ik aan zet. Wat kan ik voor klus verzinnen voor een werkloze boom in winterstand? Welk werkwoord heb ik ‘m te geven om de tijd tot 21 maart een beetje fatsoenlijk door te komen? Zich vervelen. Nee, klinkt zo negatief. Afwachten. Dat klinkt een beetje droevig en wanhopig. Euhm…Zijn? Verrek, die is eigenlijk best heel goed! Zijn moet het worden. Zijn lijkt makkelijk, maar is nog niet zo eenvoudig. Doen is fijn, doen is een houvast. Zijn zonder iets te kunnen of te moeten, dát is pas een klus. Zomaar zijn zonder vooruitgang, zonder achteruitgang. Ja, misschien is zijn wat een boom te ‘doen’ staat deze tijd. Zijn in kale kwetsbaarheid. Daar is ie wel even zoet mee, denk ik. Spannend, maar het komt goed. Zijn is best te doen.
