Laat niet alleen de Bijenkorf lichten ontsteken vanwege advent. Maar wees vooral ook zelf een lichtpunt. Ga niet in het donker zitten. Straal licht en interesse uit. De vier weken van voorbereiding op Kerst is een periode om bij de lijdende mens te zijn, om solidariteit handen en voeten te geven. Advent gaat over 'anderen verwachten'. Marinus van den Berg schreef een Adventgedicht. “Doe de lichten aan".
Door Marinus van den Berg
Het wordt Adventtijd. De Bijenkorf heeft op een aantal plaatsen zoals in Rotterdam een feeërieke verlichting ontstoken. Ook de kale bomen aan de Coolsingel zijn weer verlicht. ‘Turn on the lights’ Het wordt advent in 2015. Is het wijs om te spreken van advent in oorlogstijd? Ook de paus spreekt van een derde wereldoorlog. Het is in ieder geval taal om de ernst van de situatie aan te duiden. We zijn collectief steeds meer in de rouw om verlies van veiligheid. De angst kan onder de huid gaan kruipen. Het gaat er niet altijd over maar wel steeds weer. Steeds meer merk ik dat ik anders naar auto’s met Belgische kentekens kijk en anders luister naar de geluiden van helikopters en sirenes van ambulances en politie. Een auto met een Belgisch kenteken leidde tot het evacueren van de Rotterdamse burgemeester. Het was vals alarm maar toch. Ik wil mezelf wel geruststellen en anderen ook, maar ik hoor steeds vaker zeggen: “Het komt steeds dichterbij.” Wat is dat ‘het’. Het lijkt te gaan om een onzichtbaar leger, een ongekende onvoorspelbare oorlog. Of is het geen leger dat wel georganiseerd is maar zijn het loslopende ‘gekken’ zoals sommigen zeggen? Ik houd niet zo van complottheorieën maar er is niemand die me kan zeggen dat er geen weldoordacht en georganiseerd complot is. De daders lijken me zeer intelligent. Er is veel haat in de wereld. Er is angst en achterdocht.
Mooi gesprek
Ik stond te wachten op de bus. Een jonge moslima bood me een zitplaats aan. Ik dankte haar daar voor en maakte er dankbaar gebruik van. Ik raakte met haar aan de praat. Niet over de jihad maar over haar werk. Ze liep stage in een revalidatiecentrum. Al of niet toevallig in het nieuwste revalidatiecentrum Laurens Intermezzo in Rotterdam. Het was een mooi gesprek waar ook een oudere vrouw die naast mij zat met een stok vanwege een knieoperatie bij betrokken raakte. Toen we de bus in wilden stappen zei een andere vrouw, veertiger misschien en zichtbaar ook een moslima dat ik een voorbeeld was. Ze had het gesprek gevolgd. Zei ze dat omdat steeds meer moslima´s niet meer alleen de straat op durven, omdat steeds meer moslimvrouwen en -mannen merken dat ze met wantrouwen worden bekeken, dat er geen wij-verbindingen worden gemaakt. Ik ontving haar vriendelijke woorden met een glimlach maar ook met gemengde gevoelens. Is het niet meer normaal dat we met elkaar in contact treden?
Andere verwachten
Advent gaat onder andere over verwachten. Wat kunnen we van elkaar verwachten. Zeer veel kerkbetrokken christenen zetten zich in voor de vluchtelingen las ik in Trouw. Niet alleen zij, maar al die mensen die dat doen zijn een teken van hoop. Het wordt adventtijd en ik hoor weer de vredesvisioenen . Geen mens zal meer weten wat oorlog is, lees ik bij Micha. Ik kan het niet lezen met droge ogen. Was dat maar eens waar. Zal dat ooit werkelijkheid zijn. Twijfel sluipt in mijn hart en ik verzet met tegen cynisme. Ik probeer de woorden te proeven en vraag me af wat hebben we nodig in deze weken op weg naar Kerst. Andere taal is mijn antwoord en ook een ander doen. Oprechte interesse in de mens naast ons. De mens naast ons die we heel vaak nauwelijks kennen. Of we vinden de taal vreemd of de gewoontes of de etensgeuren of de kleding of we hebben nauwelijks weet van iemands levensverhaal. Meer dan we weten leven we als vreemden naast elkaar. Ik geloof niet zozeer in het verbreken van eenzaamheid omdat me dat te gewelddadig klinkt en eenzaamheid alleen als ongewenst ziet. Ik geloof meer in het zoeken naar verbindingen, zinnig gluren bij de buren en oprechte interesse ontwikkelen met respect voor verschillen en eigenaardigheden.
Er is ook meer kennis nodig. Meer educatie om niet meegesleurd te worden in de groeiende onderbuikdemocratie die angst en onkunde exploiteert. Ik denk dat we ons moeten bekleden met de wapens van vriendelijkheid en ontmoeting. Ik geloof in die taal van vrede en licht die moed en hoop geeft ondanks alles. Daarom schreef ik in niet liturgische taal een adventsgedicht of vers of gedachte en stuur het de wereld in. Laat niet alleen de Bijenkorf lichten aansteken. Ze gaan in het nieuwe jaar weer uit. Geef stem aan de hoop en het licht overal waar mensen samen komen. Licht en hoop vanuit het hart. Hier dichtbij mijn huis kwamen op maandag 16.11 honderden mensen samen bij de grootste moskee van Europa. Het was een teken van hoop wie er waren. `Het was pijnlijk wie er niet was, wie er niet waren……´ zei iemand me. Advent is een tijd om bij de lijdende mens te zijn. Een tijd om lijden aan het licht te brengen, solidariteit handen en voeten te geven . Graag in taal van mens tot mens.
DOE DE LICHTEN AAN
Doe de lichten aan
tegen alle duister in
Zet de lichten voor het raam
ga niet in het donker zitten
Wees zelf een lichtpunt
straal licht en interesse uit
Geef het licht de ruimte
tegen alle angst in
Verspreid het licht van de aandacht
breng hoop aan het licht ondanks alles.
Sluit de gordijnen niet
Open je voor elkaar.
Maak meer verhalen mogelijk met een donatie
