‘Imprint’ is de nieuwe film van de Zweedse filmer Mattias Olsson, over projecten in Zweden die zich bezig houden met de transitie naar een schoner, rechtvaardiger wereld. Ontroerend, verheffend, inspirerend en bemoedigend, vond Lisette Thooft.
Door Lisette Thooft
Mijn ogen werden nat, meteen al bij de eerste beelden van de film ‘Imprint’ (Zweedse titel ‘Avdryck’), de nieuwe film van Mattias Olsson die vorig weekend online in première ging. En dat is niet alléén omdat ik een sentimenteel oud vrouwtje begin te worden. In de zoom-sessie na het vertonen van de film bleek dat de meeste kijkers diep ontroerd waren geraakt.
Vertrouwen in de toekomst
Olsson filmde meer dan een dozijn verschillende projecten in Zweden van mensen die zich inzetten voor een duurzamer en socialer samenleving. Je ziet een soort voedselbank opgezet door stadsbewoners. Een kunstenares die het bos om haar huis heen zag verdwijnen en pas na het planten van de 800e boom wat rustiger werd vanbinnen. Een apparatenbibliotheek, een man die wildernis-cursussen geeft. En zo nog een aantal heel uiteenlopende initiatieven die vrolijkheid, gemeenschapszin en vertrouwen in de toekomst uitstralen.
Vertrouwen in de toekomst? Bij het woord hoop plaatst Olsson een levensgroot vraagteken. Hij citeert Greta Thunberg die zei: “Ik wil jullie hoop niet! Ik wil jullie paniek.” En dan antwoordt een van de geïnterviewden, Douglas Hine, die met Paul Kingsnorth (eerder genoemd in mijn columns) het project Dark Mountain creëerde: “Het soort hoop dat de moeite waard is om te koesteren, is de soort die aan de andere kant ligt van de wanhoop.”
Waarom is dit zo aangrijpend om te zien en horen?
Het lijkt alsof je nietig bent als eenling, machteloos. Maar Olsson laat mensen zien die zich daar niets van aantrekken.
En hij stelt bijvoorbeeld de vraag: Wie is de belangrijkste persoon geweest in de afgelopen halve eeuw in Zuid-Afrika? De meeste mensen zullen zeggen: Nelson Mandela. Maar hoe kon Mandela zijn innerlijke vrede bewaren in zijn dertigjarige gevangenschap? Stel je voor dat het zijn grootmoeder was die hem de wijsheid meegaf die hij daarvoor nodig had, wie was dan de belangrijkste...?
Werkelijkheidszin
Natuurlijk helpen de prachtige beelden en de mooie muziek. Maar het is vooral de werkelijkheidszin die mij zo trof. Hier zijn mensen die wéét hebben van de grote transitiecrisis waar we doorheen gaan, die diep geraakt worden door de fragmentatie van de samenleving en de verwoesting van de natuur, en die dan gewoon iets gaan doen. Samen. Of het nou iets uitmaakt in het grote geheel, of niet. De oplossingen die onze wereldleiders ons voorhouden lijken altijd maar weer te gaan om geld, industrie, technologie, controle. De hoop aan de andere kant van de wanhoop gaat erom dat we een piepklein stukje van die nieuwe wereld die we in ons hart al koesteren, werkelijkheid maken. Ons daarvoor inzetten met hart en ziel. En verder zien we wel.
Daarom steun ik deze geweldige filmer, Mattias Olsson, via Patreon.com, wat ik ook al zo’n wonderbaarlijk mooi nieuw instrument vind. Kleine beetjes geld die uit vele hoeken toestromen naar mensen die het gebruiken voor het goede, het schone en het ware.
Deze en andere films bekijken. zie: Documentaries For A Transition Into A More Beautiful World (campfire-stories.org)
Meer informatie: Mattias Olsson | creating Campfire Stories – inspiring change through film | Patreon
Maak meer verhalen mogelijk met een donatie
