Lisette Thooft is niet zo weg van symptoombestrijding en alles maar meteen verdoven. Als rebalancer leert ze dat  je pijn kunt accepteren, ernaar toe kunt gaan en de pijn kunt omarmen. Maar zoals dat dan gaat, stelt het leven je soms op de proef. "Ha, ha, ga jij maar eens lekker voelen."

Door Lisette Thooft

Ik had wat pijn aan mijn tanden dus ik ging naar de tandarts. “Ontblote tandhalzen,” zei hij en hij prikte en bikte en wrikte en toen mocht ik weer naar huis. Het hielp maar even; een week later begon het serieus, met vlijmende pijnstoten waarvan ik in elkaar kromp, telkens als mijn kiezen ook maar een fractie te dicht bij elkaar kwamen.

Natuurlijk was het net weekend.

En ik ben tegen paracetamol.

Vorig jaar heb ik een Wilsverklaring Behandelverbod ingeleverd bij mijn huisarts. Ik geloof zó totaal niet meer in symptoombestrijding, in alles maar meteen verdoven wat pijn doet, in al dat gesnij en gebrand en gespuit met gif in het gevoelige oerwoud dat ons lichaam is, vanbinnen. Pijnstillers maken ons immuunsysteem lui, ik las het laatst nog.

De huisarts vroeg of ik ook geen palliatieve zorg zou willen en ik zei: in mijn werk als rebalancer gaat het helemaal om pijn accepteren, ernaar toe gaan, omarmen. Dat gaat weliswaar over emotionele pijn, maar onze hersens reageren vrijwel hetzelfde of het nou emotioneel is of lichamelijk. Zou ik dan zelf meteen gaan roepen om verdoving als er pijn komt? Never say never, maar in principe liever niet.

Lekker voelen

Ha ha, dacht het leven zeker, jij met je grote mond, ga jij maar eens lekker voelen.

Ik ging voelen. Het was een oefening, een onderzoek, behalve pijnlijk ook erg interessant. Ik ontdekte dat de pijn niet constant was, in lange golven kwam en af en toe ook weer wat wegebde. Ik ontdekte dat ik ook met pijn nog kon genieten. Niet van alles, niet van eten bijvoorbeeld, dat werd mummelend slurpen aan papjes en sapjes, maar wel van gezelschap. Van een boeiende film. Van mijn werk. Want al maakte ik op maandag meteen een afspraak met de tandarts, dat ging nog wel een paar dagen duren.

De rebalancingsessies die ik gaf in de dagen met pijn verliepen opvallend goed. Ik voelde me opener, zachter en empathischer dan ooit. Het lukte om te ontspannen in de pijn, precies wat ik ook altijd tegen mijn cliënten zeg.

Het was bijzonder. Er kwam een subtiele diepte in mijn dagen, een soort gloed. Pijn maakt je meer bewust, meer aanwezig. Daarom duurt de tijd ook langer als je pijn hebt.

kruidnagelolie

Toen gaf mijn lieve bovenbuurvrouw me kruidnagelolie en dat was een wonder. Op internet las ik dat het vanouds wordt ingezet bij tandpijn. Puur natuur, dat mag van mij. De felle pijnscheuten veranderden in iets vaag-zeurends. Dank je wel God voor de kruidnagel en dank je wel God voor mijn bovenbuurvrouw.

En ja, dank je wel God voor verdoving. Want de wortelkanaalbehandeling die nodig was, begon toch echt met een flinke spuit. Maar mijn eigen lichaam bleek zelf ook al heel wat werk verzet te hebben; de zenuwbaan was leeg en de behandeling verliep vlot en voorspoedig.

Dus nu zit ik dit te typen met een dikke lip en een scheef gevoel.

“Komt er nog napijn?” vroeg ik aan de tandarts.

“Altijd”, zei hij.

Kan ik toch nog een beetje oefenen.