Als straatpastor bij diaconaal centrum Stem in de Stad in Haarlem komt Elly Mulder schrijnende situaties tegen. Mensen die vastlopen in 'het systeem', of op drift raken door eigen demonen. "Maar altijd, te midden van wanhoop en ellende, klopt ergens een angstig, verdrietig, beschadigd hart. Een levend hart. Een hart dat vastgehouden wil worden."
Door Elly Mulder
Laatst zei ik tegen mijn collega's: "Er komen moeilijke tijden aan; ik houd mijn hart vast."
We spraken met elkaar over zorgelijke ontwikkelingen in de samenleving. Over wat we dagelijks zien en meemaken in de praktijk bij Stem in de Stad: een forse toename van mensen die hulp vragen, nieuwe problematiek, nieuwe knelpunten, en ook soms een stukje verharding bij mensen die al langer in het verdomhoekje van de samenleving zitten.
Er komt een storm op ons af. Voor velen is het misschien nog niet zichtbaar of voelbaar. Voor anderen al wel. Energiecrisis, wooncrisis, asielcrisis - overal lopen systemen vast. Met daarbovenop prijsverhogingen, wachtrijen, inflatie, schaarste komt iedereen aan de beurt.
Vastgelopen
Nadat ik die woorden had uitgesproken - "Ik houd mijn hart vast" -, bedacht ik me dat dit best een gekke uitdrukking is. Want, hoezo houd ik mijn eigen hart vast?
Als straatpastor kom ik mensen tegen die niet verder willen. Niet verder kunnen. Vastgelopen in het systeem. Op drift geraakt door eigen demonen. Dan is er soms geen uitweg meer. Geen licht aan het einde van de tunnel. Sterker nog: er is zelfs helemaal geen tunnel. Alleen zware donkerte die alles opslokt. Of beukende golven in een zee van verdriet.
Als het vertrouwen er is, leggen ze soms hun ziel bloot. Vaker is ook woordeloos de pijn voelbaar. Maar altijd, te midden van wanhoop en ellende, klopt ergens een angstig, verdrietig, beschadigd hart. Een levend hart. Een hart dat vastgehouden wil worden.
Als het kan, gaan we samen op weg. Meelopen met elkaar. Of soms kruipend. Op zoek naar hoop. Naar liefde die alles overstijgt en vrede kan brengen in een onrustig gemoed. Naar God die de Liefde en het Leven Zelf is. We bidden, samen of ieder voor zich. Op die momenten houd ik hun hart in mijn handen. En zij het mijne.
Kloppend hart
Gevouwen handen over een kloppend hart, te midden van onuitsprekelijke wanorde - daar gaat straatpastoraat over. Maar, gaat eigenlijk niet het hele leven over hoe we elkaar kunnen helpen en steunen?
Daarom, met alles wat er op ons afkomt, zeg ik voortaan niet meer dat ik míjn hart vasthoud - liever houd ik jóuw hart vast. Bewaar jij dan het mijne? Als we onszelf toevertrouwen aan elkaar, kan ons niets gebeuren. Hoe stormachtig de toekomst ook wordt. Dan hebben we elkaar vast. Elkaars hart - want dat is wat overblijft als al het andere wegvalt.
Deze column verscheen eerder op www.stemindestad.nl
Wat mooi en kwetsbaar opgeschreven en helaas zo waar . Het is een bijzondere tijd om te leven en mensen te helpen ondanks alles om licht uit te delen in deze donkere wereld . Waarin soms alle hoop tevergeefs lijkt . Maar waarin we samen met elkaar een licht van hoop mogen laten branden