Wat weten we eigenlijk van ons lichaam, vanbinnen? Lisette Thooft deed mee aan een workshop 'Orgaan Opstellingen' en kwam tot een vreemde ontdekking.

Door Lisette Thooft

Laatst heb ik iets vreemds meegemaakt dat ik hier misschien wel kan vertellen zonder dat lezers naar hun voorhoofd gaan wijzen. Het gebeurde tijdens een tamelijk exotische workshop, getiteld Orgaan Opstellingen. De taoïstische trainer Inge Maassen, expert in Chinese gezondheidsfilosofie, had de dag georganiseerd in Den Haag.

(Ik hoop dat iedereen inmiddels weet wat Familie Opstellingen zijn, de snelst groeiende therapievorm van het moment. Zoek het anders even op, zou ik zeggen, dan kan ik door met mijn verhaal: Familieopstelling.)

In een Orgaan Opstelling vraag je aan deelnemers of ze à la Familie Opstelling bereid zijn je Hart te vertegenwoordigen, je Lever, je Nieren, je Longen en je Milt. Deze vertegenwoordigers van je organen zet je neer in de kring zoals je intuïtief aanvoelt dat ze erbij staan, en dan ga je zitten en je kijkt toe terwijl ze zich met elkaar verstaan, onder leiding.

Dat is allemaal al heel apart, maar het allerwonderlijkste overkwam me in een oefening die we deden tussen de opstellingen door. Met een zakje gevuld met bonen moesten we onze organen bekloppen, in tweetallen, terwijl we elkaar vertelden wat er zoal in ons opkwam over het betreffende orgaan. En daar gebeurde het. Toen ik mijn hart beklopt had, nou ja, mijn ribbenkast, en mijn mond opendeed om iets over mijn hart te zeggen, kwam eruit: “Mijn hart is niet van mij.”

Ik stond er zelf van te kijken, maar ik wist ook meteen met totale helderheid dat het de waarheid was. Mijn hart is niet van mij.

Later ben ik het gaan beredeneren.

Ik weet niet hoe mijn hart eruit ziet. Het schijnt dat onze innerlijke organen net zoveel van elkaar verschillen als ons uiterlijk. Maar wat voor hart ik heb? Geen idee. Ik kan het voelen kloppen, maar verder is mijn hart mij volkomen onbekend.

Ik ben ook niet degene die mijn hart heeft aangezet, een paar weken na de conceptie. Ik heb zelfs niet het gevoel dat ik daar bij was, dat historische moment, want tegen de tijd dat ik wakker werd in mezelf, zeg maar, was mijn hart al jaren aan het kloppen.

Ik ben ook niet de baas over mijn hart als het opengaat, en ik bepaal niet wie of wat er binnenkomt. Ik heb er niets over te zeggen als het plotseling begint te bonzen, of als het me ’s nachts wakker klopt. Ik heb geen macht over mijn hart als het brandt in mijn boezem, of als het breekt. Of als het onverwachts gesloten blijkt voor iemand met wie ik zelf nog allerlei plannen had.

Maar van wie is mijn hart dan? Van God, denk ik. Of van het Leven, mag van mij ook. In elk geval van iets dat ver boven mij uittorent. Datzelfde iets dat ooit, op een dag, mijn hart weer zal stopzetten. Dat doe ik ook niet zelf, per slot van rekening.

Ik vind het eigenlijk een prettige ontdekking. Alleen vraag ik me nu af wat er dan wel van mij is.