En plots was het thuiswerken voor kleuters een feit. Net bevallen van haar derde kind kwam Annemarie Scheerboom de lockdown niet slecht uit. Maar nu de regels weer versoepelen vindt ze dat goed nieuws. "Want wat heb je aan fitheid, leuke kids en een opgeruimd huis als je de vreugde daarvan niet met anderen kunt delen."

Door Annemarie van Diepen-Scheerboom

Dit stukje zit ik te typen na de (voorlopig) laatste coronapersconferentie. Het crisissfeertje is eraf en dat geeft ruimte voor reflectie. Dat geldt voor beleidsmakers, maar ook voor onszelf. Waar heeft deze crisis ons gebracht? En is dat waar we willen zijn? Deze vraag probeer ik voor mezelf persoonlijk te beantwoorden.

Op het moment dat het land zo goed als op slot ging dacht ik: Yes! Eindelijk rust! Begrijp me niet verkeerd, het virus zelf is natuurlijk hartstikke naar. Maar elk nadeel heeft zo zijn voordeel: onze oudste van vier ging net een paar weekjes naar school, maar dat hoefde ineens niet meer. Thuiswerken voor kleuters was ineens een feit. Voor mij was dat ideaal. Nog nabloedend van de bevalling van onze jongste (de teller staat nu op drie) probeerde ik het halen en brengen van en naar school elke dag mogelijk te maken. Ook stond er nog steeds kraamvisite op de planning. De eerste dagen dat ik niet hoefde te halen en brengen of af hoefde te spreken (en besefte dat klussen in huis toch nog geen goed idee was), ben ik thuisgebleven, heb ik de kinderen te eten en te drinken gegeven en daar was ook alles mee gezegd. De rest van de tijd heb ik lekker in bed gelegen. Na deze dagen van toprust is het bloeden eindelijk gestopt. Net op tijd, want de verloskundige zei me dat als het die week niet gestopt was, ik naar het ziekenhuis had gemoeten.

Innig gezinsleventje

De crisis duurde alleen wat langer dan een weekje. Het was geen vakantie, dus er moesten keiharde resultaten geboekt worden. Tenminste, zo bloedfanatiek stortte ik mij op het huiswerk van mijn kleuter. Stel je voor dat hij een leerachterstand zou krijgen! Gelukkig dat ik ook nog zo’n schat van een man heb die me in de loop van de weken deed inzien dat die gedachte belachelijk was. Het was even worstelen met het nieuwe normaal, maar uiteindelijk werd het ook best normaal. Het enige dat ik echt moeilijk vond was om in die tijd mijn oma veel minder te zien. Maar het gebrek aan sociale afspraken gaf ons wel de ruimte om een heel innig gezinsleventje te leiden. Hier hoorde in de avond ook de ontdekte realityseries op Netflix bij. Manlief en ik hebben aan de hand van een aantal inspirerende woonprogramma’s en onze voorkennis à la Opgeruimd van opruimgoeroe Marie Kondo ons huis ook even flink verbeterd. Ik moet eerlijk zeggen dat ik best trots op het resultaat ben. Hoewel ons kroost de gave heeft om in minder dan geen tijd een enorme bende te maken, hebben we het huis nu zo ingericht dat die bende in iets meer dan geen tijd opgeruimd kan worden.

Verbinding

Een net huis hebben heeft ook een keerzijde: elk oneffenheidje probeer ik nu te voorkomen. Het mag haast niet meer troeperig zijn. Als die kleintjes vervolgens netjes een koekje zitten te eten en ik ze allebei een bordje onder hun koekje schuif, denk ik: dit heb ik zelf als kind geeneens hoeven te doen! En dat terwijl mijn moeder een hekel had aan een vieze vloer. Dan weet je dat er ergens iets mis gaat.

In de laatste persconferentie was er goed nieuws: er zou weer van alles versoepeld worden. Wat mij betreft maar goed ook. Tijd om ons huis weer te verkreukelen en te gebruiken waar het voor is gemaakt. Om weer de verbinding op te zoeken. Want wat heb je eigenlijk aan fitheid, zulke leuke kids en een fijn huis als je de vreugde daarvan niet met anderen kunt delen.