In een wereld en tijd waarin de mensheid zo overheersend aanwezig is, dat zij aan haar succes ten onder dreigt te gaan, probeert Paulien van Bohemen een stapje terug te doen en te luisteren naar het geheim der dingen zelf. Wat hebben zij óns te vertellen? Deze keer: Maria. "Ik hoor, zie en... zwijg."
Door Paulien van Bohemen
De geboorte van mijn zoon stelde niet veel voor. Is eigenlijk niks vergeleken met de meimaand. Mei is de drukste maand van het jaar voor mij. Drukker dan Kerstmis. In de stal is het leven overzichtelijk met de kleine Jezus, Jozef, een handvol herders en een drietal koningen. Maar in mei komen er pas veel mensen op mij af. Niet te tellen. Van ’s morgens vroeg totdat het donker wordt, heb ik bezoek. Jong en oud, arm en rijk: ze weten me te vinden hier in mijn kapelletje. Ze steken een kaarsje aan of leggen bloemen bij mijn beeld.
Ik kijk op de mensen neer, want ik sta op een voetstuk. En zij slaan hun ogen op naar mij. In die ogen zie ik vragen, verdriet, verlangen, dankbaarheid, vreugde, leegte, smachten, en soms blikken die ik niet kan peilen. Niet zelden praten de mensen tegen me en vragen ze waarom, waarheen, en hoe nu verder. Of ze zeggen dankjewel en amen. Mijn mond kan niets terugzeggen, want mijn lippen zijn versteend. Ik hoor, zie en… zwijg.
Zwijgen. Ik kan niet anders en ik wil niet anders. Stel, dat mijn lippen plotseling van vlees en bloed worden en ik de stilte verbreken kan. Daar zitten de mensen niet op te wachten, denk ik. Ze willen geen tekst en uitleg horen bij hun grote vragen. Woorden zouden de levensgrote vragen van mensen te klein maken. De stilte, geweven op mijn lippen, is veelzeggender en helpt en geneest meer dan woorden dat kunnen.
Stil en bewegingsloos als ik ben, blijf ik niet onbewogen bij al het lief en leed dat mij hier voor de voeten geworpen wordt. Alles wat hier gezegd en gezwegen wordt, bewaar ik in mijn hart. Roerloos blijf ik trouw nabij. Zolang er mensen zijn die zoeken naar zin, zolang er mensen zijn die vragen naar uitzicht en inzicht, blijf ik staan waar ik sta en hoop ik hun stille kracht te zijn.
