Een leerling die A zegt maar B doet. Biologiedocent Annemarie Scheerboom maakt daar wel een punt van. Een verhaal uit het Matteüsevangelie helpt haar bij het bepalen van een reactie. Trouwens als je even uitzoomt, roept zo'n bijbelverhaal altijd ook de vraag op:  'Hoe zit dat bij mijzelf?'  

Door Annemarie Van Diepen-Scheerboom

Er zijn zo van die dingen die je kunnen blijven achtervolgen. Zo vroeg een leerling laatst of hij een pen van mij mocht lenen. Ik heb hem zelf niet meer in de les, maar ken hem inmiddels toch wel redelijk goed. Toen hij nog bij mij in de les zat, hadden we altijd aardig contact. Buiten de les om was hij een stuk ‘stoerder’, vooral als er andere leerlingen bij waren.

Voordat ik hem dus toestemming gaf om een pen te mogen lenen, wikte en woog ik de kans dat hij hem daadwerkelijk terug zou geven. Ik wilde hem het voordeel van de twijfel geven, maar hield er ook rekening mee dat ik mijn uitleenmateriaal nooit meer terug zou zien.

Niet nakomt

Inmiddels zijn we al anderhalve week verder zonder dat mijn pen retour is gekomen. We zijn ook al twee herinneringen én twee toezeggingen verder die hiervoor zouden moeten zorgen. Even voor de duidelijkheid: die pen kan me gestolen worden. Liever heb ik hem natuurlijk gewoon weer terug, maar daar gaat het hier niet om. Het belangrijke vind ik dat deze jongen iets toezegt maar dat niet nakomt. De reden zal ik zelf maar niet invullen, maar ik ben reuze benieuwd. In ieder geval heeft deze zaak al een veel te lange staart die ik hopelijk morgen, als ik deze jongen weer zie, kan beëindigen.

Denk, denk, denk, want wat is de volgende stap die je het beste kunt nemen? Ik heb al gebeden voor een antwoord, dus het vertrouwen is er wel dat het goedkomt. Daarnaast moet ik denken aan een stukje uit de Bijbel dat troost geeft, want dit is heus niet uniek.

Wat denkt ge van het volgende? Een man had twee zonen. Hij ging naar de eerste toe en zei: Mijn zoon, ga vandaag werken in mijn wijngaard. Goed vader, antwoordde deze, maar hij deed het niet. Toen ging hij naar de tweede en zei hetzelfde. Deze antwoordde: Neen, ik wil niet; maar later kreeg hij spijt en ging toch. Wie van de twee heeft nu de wil van zijn vader gedaan?” Ze zeiden: “De laatste.” Toen zei Jezus hun: “Voorwaar, Ik zeg u: de tollenaars en de ontuchtige vrouwen gaan eerder dan gij het Rijk Gods binnen. Johannes kwam tot u en beoefende de gerechtigheid; toch hebt gij hem geen geloof geschonken, terwijl de tollenaars en de ontuchtige vrouwen hem wel geloof schonken. Maar zelfs, nadat ge dit had gezien, zijt ge toch niet tot inkeer gekomen en hebt ge hem geen geloof geschonken. (Mat. 21,28-32)

In dit geval is de ja-zegger die nee doet interessant. Deze zoon kun je zien als  degene die uit plicht altijd al zijn vader gehoorzaamde. Dus zonder na denken, gewoon maar ‘ja’ zegt. In zijn hart is hij echter niet verbonden met wat hij zegt en komt wat hij doet dus ook niet daadwerkelijk overeen met wat hij zegt. In het geval van mijn leerling kan dit betekenen dat hij simpelweg zegt wat hij geacht wordt te zeggen, zonder het ook echt te menen, omdat zijn belangen anders liggen.

Vollediger plaatje

Als we naar een vollediger plaatje kijken waarin we een Bijbeltekst op ons eigen leven betrekken, is het ons vast niet vreemd. Als God op onze deur klopt, reageren wij dan vaak niet precies hetzelfde als de eerste zoon en als mijn leerling? Het is dan ook niet voor niks dat de katholieke mis steevast begin met een schuldbelijdenis. Ik zal die leerling morgen dus maar niet gelijk al te stevig aanpakken. Maar een 'schuldbelijdenis' van zijn kant lijkt me toch niet teveel gevraagd.