"Vaak wordt gezegd dat de onmogelijkheid om te scheiden binnen de katholieke kerk maar ouderwets is, maar ik vind het eigenlijk wel lekker duidelijk", zegt Annemarie Scheerboom. De onontbindbaarheid helpt haar over dode punten in haar huwelijk heen. Omdat ze de optie scheiden niet hoeft te overwegen, kiest ze makkelijker voor een constructieve houding.
Door Annemarie Van Diepen-Scheerboom
Op 15 mei vierden mijn man en ik dat wij inmiddels vier jaar getrouwd zijn. Terugdenkend aan die bijzondere tijd stond me ook een andere herinnering bij. Een paar weken na de bruiloft stond ik op een vrije middag een afwasje te doen en ik weet nog dat ik dacht: is dit het nou? Met alle verwachtingen van hoe zoet het huwelijk zou zijn, viel het in het echt toch best tegen. Onwillekeurig dacht ik al aan de mogelijkheden die de maatschappij biedt als uitwegen. Ik vond het alleen ook zo wat om zo snel de handdoek in de ring te gooien. De grote beproevingen, namelijk kwade dagen, ziekte en armoede, waren nog geeneens geweest! Nu ben ik in ieder geval blij dat ik toen geen overhaaste besluiten heb genomen.
Over besluiten nemen gesproken, ik bedacht dat het voor de wet mogelijk is om te scheiden, maar dat ik voor de katholieke kerk nog tot de dood ons zou scheiden getrouwd zou zijn. Wat ik dus ook zou beslissen, het katholieke huwelijk zou ik niet meer kunnen ontbinden. Met het snelle afwegen van de opties was mij gelijk duidelijk: scheiden zou een dikke no go zijn. Dat gaf eigenlijk wel rust. Ik hoefde namelijk ook niet verder de optie in mijn hoofd uit te werken om, na een bepaalde hoeveelheid pijn, lusteloosheid, of liefdeloosheid toch het huwelijk te verbreken. Nu ik die optie niet meer hoefde te onderzoeken, kon ik me richten op wat wel een oplossing zou zijn. Dat heeft gewerkt, want we zijn inmiddels veel meer naar elkaar toe gegroeid sinds ons huwelijk. Alleen die ene optie hebben - namelijk bij elkaar blijven - zette mij er makkelijker toe aan om te kiezen voor een constructieve houding jegens ons huwelijk.
Verlamming
Eenzelfde verhaal is te zien in een Ted-talk van psycholoog Barry Schwartz over de paradox van de keuze. Hier zegt hij dat als een keuze te moeilijk wordt, dit tot verlamming kan leiden. Als je in je huwelijk niet zeker bent of je het leuk genoeg vindt, en niet de optie tot scheiden hebt, hoef je niet voor de lastige keuze te staan of je wel of niet de stekker eruit trekt. Omdat je hierdoor niet in de verlamming schiet, kun je gelijk door met een veel makkelijkere keuze: ga ik aan mijn huwelijk werken of is het wel goed zo? Doordat die keuze een stuk makkelijker is, kun je er ook gelijk mee aan de slag. Vaak wordt gezegd dat de onmogelijkheid om te scheiden binnen de katholieke Kerk maar ouderwets is, maar ik vind het eigenlijk wel lekker duidelijk.
Nu, vier jaar verder, zijn we dus nog steeds getrouwd. En dit zal zo blijven tot de dood ons scheidt, ongeacht welke keuzes we in ons verdere leven zullen maken. Leve het onontbindbare huwelijksverbond!
---------------------
Lees ook de reactie van Marinus van den Berg: Denk niet te licht over scheiden
Juich niet te vroeg! Ik was bijna 24 jaar getrouwd, en toen kwam mijn ex-vrouw uit de kast: lesbisch.
Kan je roepen wat je wil, proberen, maar na een jaar was het over en uit, ze ging met een vrouw verder door het leven.
Uw column klinkt nogal lichtzinnig en kort door de bocht. Scheiden kan ik (nog steeds) niet, er is één verklaring nodig van verstandelijk onvermogen o.i.d. en heb al 19 jaar geen contact meer met ex.
Waarom zou U voor de rk kerk willen of moeten scheiden? Het gaat toch niet om de kerk en haar menselijke regels, maar om uw relatie met God via Jezus, Maria enz., en daarna pas om uw relatie met medemensen?! First things first!
In elke kerk vind je linkse en rechtse scherpslijpers, die ons gemakkelijk in de war brengen met hun gevoelloos intellectualisme en of domheid. WAT echt TELT is Jezus de Christus en Zijn Woord gegroepeerd rond (1) Liefde, (2) (aan je Ego, je belangen, verlangens en sores) onthechte liefdevolle overgave aan God via overgave aan Christus/Maria, en (3) standvastigheid in (1) en (2).
Waar zou U zich druk om maken; 'Zoek eerst het Koninkrijk (van God) en zijn gerechtigheid' [de plek in en buiten jezelf om te koesteren waar God regeert! Zie Mat. 6, 33] dan zult U ware vrede en rust (in de kerk aangeduid als: van Christus) vinden, en zal U geestelijk alles gegeven worden wat U nodig hebt. De Geest Gods is ons niet voor niets nagelaten door de heer zelf!
Dát geloven en nastreven, vereist moed, maar wie heeft gezegd of beloofd dat leven een makkie zou zijn? Maar het is nooit te laat om van inzichten en houding te veranderen in de goede, gelukkig makende richting, toch? Wij wensen U van harte de Vrede des Heren.
Hier wreekt zich de slechte geloofsoverdracht en een zwaar tekortschietende huwelijksvoorbereiding vanuit de rk geloofsgemeenschap. Kort door de bocht geformuleerd: als men (liefst BEIDE) een goede, levende persoonlijke spirituele relatie met Jezus Christus (en Zijn Woord) zoudt hebben ontwikkeld en onderhoudt, dan had U precies dat in handen wat U door die moeilijke perioden zou loodsen. U zou rust en vrede (steeds weer) vinden IN CHRISTUS! Maar dat vereist wél dat men de goede gewoonte (regelmatig komen tot ultieme liefdevolle overgave aan Christus) U eigen zou moeten hebben gemaakt middels regelmatig gebed en kerkgang bijv. Als die gelijkgestemdheid er niet is noch kan komen, dan kan men m.i. beter zelfs geen rk c.q. christelijk huwelijk sluiten.
Puur intellectueel en met wilskracht haalt niemand de gewenste eindstreep. Beter is het in te zetten op goede geloofsgewoonten, en die leert men niet per cursus, maar door herhaling en nog eens herhaling, meditatie en nog eens biddende overweging. Geloven vergt daarom ook standvastigheid. Ik moet nog zien dat iemand hier daarop ook durft te wijzen.
Geloven is ook je kruis opnemen, dag na dag, in goede en kwade dagen. Maar het loont, dat weet ik en daar wil ik aan vasthouden uit liefde en dankbaarheid voor al het goeds dat mij ten deel viel vanaf mijn geboorte, maar ook vanuit schaamte voor mijn ondankbaarheid die er helaas ook prominent was in mijn lange leven. Gods barmhartigheid is groter dan wij ons kunnen voorstellen!