Je hebt groot scheiden en klein scheiden ontdekt Annemarie Scheerboom in bijna zeven jaar huwelijk. En dat laatste, af en toe 'een beetje scheiden', hoort er blijkbaar bij. "Kijk maar naar de verloren zoon en zijn barmhartige vader."
Door Annemarie van Diepen-Scheerboom
Op de Bezieling heb ik me al een paar keer uitgelaten over scheiden. Scheiden is voor mij ‘not done’, schreef ik zelfs in een van de columns. Nou, bij nader inzien heb ik me daar mooi niet aan gehouden. Nee, ik ben niet gescheiden in die zin dat ik niet meer getrouwd ben. Maar ik merkte dat zulk groots scheiden niet de enige vorm van scheiden is. Het kan ook in het klein. Al ben ik heel blij dat we elkaar telkens ook weer vinden.
Mijn man en ik zijn alweer bijna zeven jaar getrouwd. Ja, zo snel gaat de tijd. Inmiddels zijn we ook al vier kinderen verder (waarvan één in mijn buik), wat zo nu en dan de nodige hectiek geeft en daarmee een kweekvijver voor spanningen kan zijn.
Omdat een geschikte echtgeno(o)t(e) worden niet van de een op de andere dag gaat, kunnen er dus ook heel wat kinderziektes zitten in het aangaan van een huwelijk. Zo ook bij ons. Gelukkig hadden we in onze verlovingstijd via een Premarriage Course al wat handvatten gekregen om constructief onenigheidjes te beslechten. Maar deze handvatten blijken niet altijd even effectief, al was het maar omdat ieder zich ook op persoonlijk vlak ontwikkelt.
Goed maken
Zo laatst. Mijn man David was plotseling heel duidelijk en stellig in iets wat hij graag wilde. Dat hij zijn wensen zo duidelijk kenbaar maakte, was ik niet van hem gewend. Waar hij zich vaak meegaand opstelde, hield hij nu voet bij stuk. Door zich zo stellig te blijven opstellen was voor mij de ingang naar een gelijkwaardig gesprek geblokkeerd. Boos liep ik naar boven, niet ingaand op Davids verdere pogingen om door te blijven praten. Hoewel we de afspraak hebben om het altijd goed te maken voordat we gaan slapen, hebben we ons daar die avond niet aan gehouden. En achteraf gezien was dat een positieve doorbraak.
Midden in de nacht werd ik wakker omdat ik me de situatie zo aantrok. Normaal gesproken zou ik wachten tot de ochtend voor het er samen over te hebben, maar omdat ik ook persoonlijk groei, besloot ik om David even wakker te maken en het uit te praten, wat lukte met maar af en toe een kleine stemverheffing. Achteraf bleek dat we beiden voor het slapengaan nog dachten aan ons voornemen over goedmaken, maar beiden hadden we ook de overtuiging dat de ander het gesprek niet wilde aangaan. Dit was ook wel zo, maar de conclusie die we daaraan verbonden was dat de ander niet bereid zou zijn om het gesprek over ons gesprek aan te gaan. Die invulling bleek voor beiden verkeerd te zijn.
Geen drama
We hebben hieruit geleerd dat het goed is om ruzies voor het slapengaan goed te maken. Maar dat dat niet altijd lukt, is geen drama. Af en toe een beetje scheiden hoort er blijkbaar bij. David vertelde dat hij ook nog iets anders had geleerd. Waar hij vroeger ruzies krampachtig wilde goedmaken, merkte hij nu, dat hij ze beter wist te accepteren. In plaats van krampachtig willen oplossen, dient zich nu de mogelijkheid aan om uit liefde weer voor elkaar te kiezen in plaats vanuit angst.
Zo zijn we weer beiden gegroeid. Niet alleen persoonlijk, maar ook naar elkaar toe. We weten nu hoe we een volgende keer beter met zo’n situatie om kunnen gaan. Af en toe een beetje scheiden is niet onmiddellijk een ramp. Kijk maar naar de verloren zoon en zijn barmhartige vader of het verloren schaap dat door zijn herder teruggevonden wordt. Het is voor mij niet wenselijk om te scheiden, maar ook niet erg: als je maar bereid bent de ander met open armen te ontvangen of naar de ander te blijven zoeken.
