'In uw binnenste is het te eng’, schrijft Paulus aan de gemeente in Korinte. Inkeer, de weg naar binnen, is niet altijd makkelijk, ondervindt Marga Haas. Toch is die weg naar binnen, een weg naar meer vrijheid, openheid en ontvankelijkheid: "Hoe meer ik mijzelf aanvaard, hoe meer ruimte er is voor de ander."
Door Marga Haas
Bij 2 Korintiërs 6:12
Met meditatie is iets vreemds aan de hand. Vaak hoor ik bepaalde stemmen in mezelf die me ervan proberen af te leiden. ‘Je bent alleen maar op jezelf gericht!’ ‘Benauwde navelstaarderij!’ ‘Zou je niet eens iets gaan doen voor je naaste?’ Het zijn hardnekkige stemmen, waarvan ik hoopte dat ik ze in de loop der jaren de mond kon snoeren. Maar nee. Dat is de bedoeling van meditatie trouwens ook niet. Deze stemmen mogen er gewoon zijn. Ik leer wel steeds beter om me af te stemmen op die ándere stem, die stille fluisterstem, die verscholen in mij woont, onder al die andere stemmen, en die tot mij spreekt. Hoe dieper ik in mezelf afdaal, hoe beter ik die ene stem hoor. En in die stem ontmoet ik niet alleen mijzelf, ik ontmoet God. En niet alleen God, maar ook de hele wereld.
Het is een paradox van jewelste, maar het is mijn ervaring: hoe beter ik mijzelf leer kennen, hoe meer ik onder ogen zie wat er in mij leeft en hoe meer ik mijzelf aanvaard – hoe meer ruimte er is voor de ander. Jarenlang onderdrukte ik wat in mij leeft. Ik wilde het niet onder ogen zien en keek de andere kant op. Ik leefde naar buiten gericht. Ik zocht bevestiging bij anderen: in hoge cijfers, in goede prestaties, in vooruitgang en groei, in dankbaarheid voor wat ik gegeven had. Die zoektocht putte me uit. Niets bevestigde mij ten diepste. Ik moest telkens wéér mijn best doen om dat te krijgen wat ik zocht. En onder alles bleef de angst in mij wonen. Een innerlijke benauwdheid. Altijd weer het onveilige gevoel ‘Stel je voor dat …’
Zachte ruimte
‘In uw binnenste is het te eng’, schrijft Paulus aan de gemeente in Korinte. Het zijn woorden die aan mij gericht zijn. Mijn binnenste was eng: een en al benauwdheid, een plek van krampachtig onderdrukken. Om mijn minder mooie kanten niet onder ogen te hoeven zien, ging ik angstvallig buiten op zoek naar wat alleen binnen te vinden is. Nu ik op mijn meditatiebankje leer om stap voor stap eerlijk en open te aanvaarden wat er in mij leeft, leuke en minder leuke dingen, wandelt de ontspanning mijn leven binnen. Er ontstaat een zachte ruimte in mij, waar plaats is voor mijzelf, voor God en de ander.
Juist het onderdrukken van dat wat in je leeft zorgt ervoor dat je op jezelf gericht bent. Want ‘buiten’ zoek je bevestiging en vervulling van wat jij wenst. Wie daarentegen zijn binnenkant kent, aanvaardt wat daar speelt en van daaruit leeft, staat open voor wie op zijn pad komt en heeft iets te bieden: innerlijke ruimte. En één woord dat klinkt vanuit die innerlijke ruimte geneest meer dan duizend woorden gesproken vanuit de benauwdheid.
-------
Marga Haas publiceert elke twee weken een korte overweging bij een bijbeltekst op haar blog ‘Parelduiken in de bijbel’. Zie: www.margahaas.nl
Op zaterdag 23 juni leidt Marga Haas een stiltedag in Middelburg. Een dag in stilte doorbrengen zuivert de ziel. Een soort innerlijke schoonmaak. De stiltedag vindt plaats in het Stadsklooster i.o. in Middelburg. De dag is eenvoudig van opzet. We beginnen met een ochtendgebed in de kapel en sluiten af met een middaggebed. Tussendoor zit de groep deelnemers bij elkaar om te mediteren. Een korte stiltewandeling staat ook op het programma.
Datum: zaterdag 23 juni, 10.00-15.30 uur (inloop vanaf 9.30 uur)
Locatie: Simpelhuys, Simpelhuisstraat 12, Middelburg
Kosten: € 25,- (incl. koffie, thee en soep)
Aanmelding: Henk Goudzwaard via stadsklooster@zeelandnet.nl
Informatie: www.margahaas.nl
Hoe sterk men zich kan vergissen, bemerken we als we bedenken dat zelfs een crimineel met recht het bovenstaande van zichzelf kan beweren: als hij niet beter weet. De werkwijze van de schrijfster rechtvaardigt dus slechts wat is. Het subject is de norm: elke objectieve meetlat ontbreekt. De echte morele en spirituele uitdaging van het Evangelie bijvoorbeeld wordt door haar feitelijk van z'n angel ontdaan: correctie in de confrontatie met het meer volmaakte dan wijzelf. Dat mondt gemakkelijk uit in (zelf)bedrog.
De eigen ervaring kan nooit overal en voor allen het geldend criterium voor Waarheid zijn. Ieder zijn eigen waarheid impliceert dat er geen Waarheid is!
Waarheid moet - volgens ervaren mystici en heiligen - daarom in dialoog met het meer volmaakte (de ander/Ander) blijken. De Waarheid heeft men dus ook nooit persoonlijk in pacht, maar zal hooguit soms herkenbaar zijn als men in de meest onthechte toestand van mens-zijn verkeert: geestelijk volkomen vrij, ultiem kwetsbaar, en zo door het goddelijke aanraakbaar en omvormbaar. Feitelijk dus alleen soms, als men zich maximaal liefdevol (over)geeft aan de/een Geliefde.
Het juiste criterium voor Waarheid wordt voor de christen dus bepaald door het Woord van de Heer. Het IK is nooit de norm; dat kan alleen G'd (m/v) zijn! Soms kenbaar aan de wederliefde/bevestiging-van-elders, tijdens een godservaring bijv.!
Geachte Heer of mevr. Agement
citaat: Wie daarentegen zijn binnenkant kent, aanvaardt wat daar speelt en van daaruit leeft, staat open voor wie op zijn pad komt Einde citaat.
Dit lijkt mij de kern van het verhaal van Mevrouw Maas.
ik lees nergens dat zij haar eigen inzicht als abslute waarheid verheft. Integendeel, door meditatie verliezen eigen ideeën en (voor)oordelen hun kracht.
En het woord van de Heer, is dat ook niet iets wat mensen bedacht hebben, en geprojecteerd op iets dat wij God noemen?