Hoewel overtuigd antivaxer, heeft Lisette Thooft niet gestemd voor het woord van het jaar: 'prikspijt'. Vanuit haar deskundigheid als alternatief therapeut legt ze uit waarom. “Je lichaam kan die rommel echt wel aan.”

Door Lisette Thooft

Het woord ‘prikspijt’ is het Woord van het Jaar 2021 geworden, gekozen door meer dan veertigduizend Nederlanders. Ik zag de oproepen om erop te stemmen voorbij komen op Facebook, in mijn wappie-bubble, maar ik heb niet meegestemd.

Ik ben tegen de covid-injecties en ik zal ze door roeien en ruiten blijven weigeren; maar ik ben ook tegen prikspijt.

Beter positief

Als je prikken hebt gehaald, kun je er beter positief over blijven denken. Zelfs als je gehoopt had op vrijheid en teleurgesteld bent in het gebrek aan effect, dan nóg kun je beter onbekommerd en blijmoedig je lichaam ondersteunen in het wegwerken en opruimen van het vaccin, dan dat je bozig of spijtig rondloopt en wenste dat je die prikken nooit genomen had.

Dit zeg ik als alternatief therapeut. Want het lichaam is gevoelig voor onbewuste beïnvloeding. Een gevoel van spijt zou het kunnen hinderen. Anders gezegd: sta maximaal open voor placebo-effecten en vermijd zoveel mogelijk een nocebo-effect.

Vertrouwen in het creatieve vermogen van je lichaam om aan te kunnen wat het leven brengt, is cruciaal.

Godsvertrouwen

Maar misschien moet je daarvoor ouderwets religieus zijn. Ik ben een religieus tiepje. Vooral, bovenal, ben ik vóór godsvertrouwen. Dat is een ouderwets woord en het is kennelijk ook een ouderwets begrip aan het worden. Godsvertrouwen zoals in ‘de mens wikt, God beschikt’ en ‘God geeft kracht naar kruis.’ Vertrouwen dat Gods wil geschiedt, of je het er nu mee eens bent of niet.

Mijn spirituele leermeester, de Australische mysticus Barry Long zei het zo: “Als je wilt weten wat Gods wil is, kijk om je heen. Precies zoals je leven nu is, dat is Gods wil.” Dat is radicaal, extreem godsvertrouwen. Mijn ontwikkelingsdoel in het leven. Ik ben al een eindje op weg.

“Je lichaam kan die rommel echt wel aan”, schreef ik dus op social media. “Verzwak dat niet met spijt of angst. Vertrouw op de wijsheid van de natuur, vertrouw dat je alleen een ziekte krijgt als je eraan toe bent.”

Vriend en vijand vielen over me heen. Medewappies kapittelden me: nee hoor, die prikken brachten echt, heus, onomkeerbare schade toe. En uit Twitter rees een wolkje woedend getjilp: wat een slecht mens was ik om te beweren dat je alleen een ziekte krijgt als je eraan toe bent.

Maar ja dat geloof ik nou eenmaal. Van ons zijn alle haren op het hoofd geteld. En we vallen niet neer zonder de wil van onze Vader. We hebben een lichaam om drama te beleven op Aarde, trauma en tragedie door te maken en spannende avonturen aan te gaan, niet alleen vreugde maar ook pijn te voelen en te ervaren dat ons hart daar groot genoeg voor is. En om, wat er ook gebeurt, langzaam maar zeker steeds dieper te ontspannen in groeiend vertrouwen op de eeuwige, eindeloze, onvoorwaardelijke liefde van God.