Paulien van Bohemen is geestelijk verzorger in een verpleeghuis. Ze tekent scènes op uit het dagelijks leven aldaar. “Red hem, red mijn Paultje!”
Door Paulien van Bohemen
Het is woensdagmorgen half tien. “Ze heeft niet lang meer,” fluistert de verpleeghuisarts. Gisterenavond nog zat ze in de huiskamer te genieten van een advocaatje met slagroom. Nu is het mis. Lijkbleek, nauwelijks wakker te krijgen. “Waar is Paul?” zegt ze nauwelijks hoorbaar, voordat ze weer in slaap valt.
Haar kamer is in het halfduister gehuld. De gordijnen slechts een stukje opengeschoven, het nachtlampje verspreidt een zachtgeel licht. Boven haar bed hangt een enorme foto van haar en Paul. Haar zoon. Hij lacht breeduit, blik recht in de camera, zij kijkt met een trotse blik naar hem op.
Paul, die vierenvijftig jaar geleden, op een zonnige zondagmiddag, in de vijver van de buurman viel. Niemand zag het gebeuren. Hij lag er al een poosje, toen zijn moeder hem vond, drijvend op zijn buik. Paniek. Paul, die uit het water werd gehaald door de buurman. Ambulance. “Red hem, red mijn Paultje!” Reanimatie. Hoop al bijna opgegeven. Plotseling een schok door het peuterlijfje. Troebel water uit zijn mond. Hoesten, huilen. Hij leeft! Sindsdien dankt ze God elke dag, dat hij het overleefd heeft.
Kwart voor twaalf. Buiten is het grijs en nat. De boom op de parkeerplaats onder haar raam laat plechtig zijn laatste gele bladeren los. Met hoge snelheid komt een zwarte Volvo het terrein opgereden. Stuift door het bladerdek en stopt dan abrupt.
Een halve minuut later stormt Paul hijgend haar kamer binnen. Met zijn jas nog aan buigt hij zich over zijn moeder. “Moedertje, ik ben er, ik ben er, hoor je me?” Hij kust haar wangen, haar voorhoofd, haar kruin. Langzaam opent ze haar ogen en kijkt hem recht aan. Op haar lippen verschijnt een haast onzichtbare glimlach. “Dank u, Heer,” prevelt ze. Dan sluit ze haar ogen, zucht een keer diep en blaast haar laatste adem uit.
