Na enkele maanden zwangerschaps- en bevallingverlof is Annemarie van Diepen-Scheerboom weer terug als Bezielingcolumnist, inmiddels moeder van gezonde baby Dena Monica Maria. Komende tijd zal zij ons weer deelgenoot maken van gebeurtenissen uit haar leven en haar gelovige en beschouwelijke visie daarop.

Door Annemarie van Diepen-Scheerboom

Ergens mee starten kan vreselijk spannend zijn. Je weet namelijk niet wat de uitkomst is. Ook al zijn er tig mensen je voorgegaan, dat betekent in je eigen beleving soms helemaal niks. Want stel dat jij nu net die ene uitzondering bent bij wie het allemaal heel anders gaat? Zo voelt het af en toe ook bij mij. Ik ben momenteel met veel aan het starten. Op 8 juli werd namelijk ons vierde kindje geboren, Dena Monica Maria, waarmee het zo goed gaat dat ik inmiddels weer wat werkzaamheden aan het oppakken ben. En omdat ik nog nooit een vierde kindje gehad heb, is er toch weer veel nieuw.

Nieuw

Hoezo nieuw, zult u misschien denken. Wat maakt een vierde kindje nou zoveel anders dan de eerste drie? Nou, ten eerste hebben wij geen kast van een huis. Sterker nog, als er meer kinderen bij gaan komen, dan zullen die maar in een ladekast moeten slapen of zo. Voor ons was het een hele uitdaging om met het krioelende grut toch een soort van opgeruimd gevoel in huis te creëren. Ja, we hebben ook serieus overwogen om te verhuizen, en we houden nog steeds met een schuin oog de te koop staande huizen in de gaten, maar een goede upgrade van ons huidige huisje vinden, had toch meer voeten in de aarde dan we dachten. Dus stortten we ons maar op het verbeteren van ons lieve, oude huisje.

Vol

Ineens was namelijk de badkamer veel te vol. Toen hebben we de voorraadkast maar opgeruimd, zodat daar de wasmanden in konden staan. En ook de klerenkast was ineens overvol. Ja, voor zo’n klein mormeltje komt er een hele berg nieuwe kleren kijken. Dus maar een strenge selectie gemaakt van de kleren in de klerenkast, zodat de baby-garderobe erbij kon. De kinderkamer was zo vol dat je geeneens meer goed naar het raam kon lopen. Een stapelbed bleek de oplossing. De woonkamer was veel te donker door massief houten stoelen. Dus hop, via Marktplaats nieuwe lichte stoelen gekocht. En na een kleine stoeipartij met het interieur oogt het nu een stuk ruimtelijker. Dit, dat, zus, zo, voor je het weet heb je met zo'n vierde kleine je huis opeens weer nieuw.

Beginnen

En dat is nog lang niet alles. Ik zal niet alle onwennigheden opsommen in deze eerste column sinds tijden. Behalve dan dit: ook het schrijven van een column voelt als tamelijk nieuw. Vanwege mijn zwangerschaps- en bevallingverlof heb sinds tijden niet meer geschreven. Nu vroeg ik me af wanneer ik dat weer zou oppakken en óf ik het wel weer op zou pakken, want misschien kan ik het wel helemaal niet meer. In mijn hoofd speelde ik al af hoe het gesprek met de eindredacteur zou gaan. Ik kon hem vertellen dat ik niet zo goed zou weten hoe te starten. Hij zou dan, begripvol als altijd, misschien wel zeggen dat ik maar moest kijken of het zou lukken, dat ik mijn tijd mocht nemen, dat ik ook gewoon eens wat mocht proberen, etc. etc. En die gedachten hielpen mij om mijn gedachtekronkels voor het eerst sinds lange tijd weer eens op papier te zetten.

Makkelijk eigenlijk hè, beginnen? Soms is het een kwestie van niet denken, maar doen. Of in dit geval, dingen vreselijk overdenken en dat dan maar domweg opschrijven. En maar zien of het lukt. En geluk hebben met je eindredacteur.