Een weekendje van de Raad van Kerken. Annemarie Scheerboom overdacht samen met jongeren van verschillende christelijke stromingen de thema’s gerechtigheid en vrede. In haar vorige column had ze het initiatief nog enthousiast beschreven: eindelijk eens wat eenheid onder al die verschillende stromingen. Vol goede moed ging ze op pad. Maar al snel viel ze van haar roze wolk.
Door Annemarie Scheerboom
We begonnen met een voorstelrondje. Iedereen vertelde welke christelijke kerk hij of zij vertegenwoordigde. Al tijdens dit rondje bekroop mij een soort opgeheven-vingertje-gevoel. Ik vroeg mijzelf af waarom ‘zij’ überhaupt waren afgesplitst van de katholieke kerk. Zo moet Jezus dat toch niet bedoeld hebben? ‘Ze’ denken dat hun eigen kerk echt doet wat Jezus met de kerk voorheeft. Maar bad Jezus niet om de eenheid van Zijn kerk? Waarom splitsen zij zich dan af? Met deze vragen in mijn hoofd bedacht ik me dat ik precies hetzelfde aan het doen was: denken dat de rooms-katholieke kerk het geloof praktiseert zoals Jezus dat bedoeld heeft. Wat waarheid is, laten we maar in het midden.
Verschillen
Het is niet zo dat ik voor dit weekend nooit in aanraking ben gekomen met protestanten. Sterker nog, ik heb nota bene de Bijbel leren lezen dankzij een protestantse vriend. Het rare is dat die vragen niet aan me knaagden bij die eerdere ontmoetingen. Toen had ik juist het idee dat we veel van elkaar konden leren. Maar tijdens het weekend van de Raad van Kerken probeerde ik er in eerste instantie achter te komen waar al die verschillende stromingen voor stonden. En omdat je toch veel gemeen hebt als christelijke kerken, ga je al vanzelf dan maar naar de verschillen vragen. Dat gaf me de kriebels.
Blijkbaar zit het in ons om een afkeer te hebben voor andersdenkenden. Dit klinkt misschien erg wreed, maar ik denk dat onze omgeving kan laten zien dat het best natuurlijk is. ‘Wij geciviliseerden’ zouden namelijk erg tolerant zijn, maar tegelijkertijd staan we al snel met onze mening klaar. En we zijn niet bang om die te uiten. Met alle gevolgen van dien. Dat gevoel zat me al snel in de weg. Want hoe kan ik nou onderdeel uitmaken van die felbegeerde eenheid als ik die andere christenen het liefst tot de rooms-katholieke kerk zou bekeren? Gelukkig bood het weekend zelf uitkomst
Als personen
Na een tijdje met elkaar te hebben opgetrokken, bleek de groep zich al snel te verbroederen. Je gaat elkaar dan zien als personen en niet als iemand van die andere kerk. We zijn over onze muurtjes heen geklommen.
Nadenken met gelijkgestemden over de invulling van gerechtigheid en vrede in onze kerken en daarmee in onze maatschappij. Dat raakte me. Want deze gelijkgestemden hoeven niet per se christenen te zijn; ook vanuit de organisatie werd dit benadrukt. Er zijn namelijk wel meer mensen die streven naar een beetje meer gerechtigheid en vrede in de wereld.
Simpel
Om dit te symboliseren brachten we een bezoekje aan een Joodse begraafplaats, een moskee en een gemeentehuis. Met Witte Donderdag moest ik hieraan terugdenken. Tussen de duizenden mensen die allemaal voor The Passion naar Enschede waren gekomen, proefde ik een grote saamhorigheid. Hoewel de een komt omdat hij van zijn moeder moest, een ander voor de mooie liedjes en weer een ander vanwege geloofsredenen, zal iemand met afkeer van Jezus zich niet zo snel daar bevinden. En wie niet tegen Hem is, is voor Hem. Zo simpel kan het zijn.
Dus wat meer vrede en gerechtigheid in deze wereld brengen? Ik denk dat het al een mooie stap zou zijn als we alle mensen van goede wil zien als volwaardige instrumenten van God.
Beste Annemarie,
Uw thema over de oecumene, is mij uit het hart gegrepen, Zelf ben ik uit de r.k.kerk afkomstig, en op 50 jarige leeftijd ben ik zelf de bijbel gaan bestuderen, voorheen mocht dat niet in de r.k.kerk.
Na 8 jaar bijbelstudie, kan ik zeggen, dat ik nu een oecumenisch denkend Christen-ben. En probeer nu mijn Christen -zijn daadwerkelijk in PRAKTIJK te brengen, buiten de kerkmuren in het Open-Veld.
Mijn Christen zijn getuigenis verhaal kunt u lezen door op Google in te toetsen .......
31 Oktober 1999. mijn bevrijdingsdag.. ..In het tijdschrift Visie van de E.O..
Gaarne een reactie hierop. Hub.
Beste Annmarie,
Je schrijft:
"Maar bad Jezus niet om de eenheid van Zijn kerk?"
Dat staat in het goede nieuws over Jezus van Nazareth, Evangelie, wat toe geschreven wordt aan een zekere Johannes. Wie was die Johannes? Had hij met een notitie boekje, zo'n 60 jaar voor dat hij dat schreef, met Jezus door het land Palestina rondgetrokken? Ik denk het niet.
Voor mij werd deze Johannes geconfronteerd met verdeeldheid in zijn gemeente, zoals jij en ook ik dat ervaren en om zijn streven naar eenheid kracht bij te zetten legt hij Jezus de woorden in de mond: "Vader laat zij één zijn zoals enz."
Eenheid in verdeeldheid lijkt mij in deze wereld de enige optie.
Jacques
EEN KUDDE, EEN HERDER
Herders, breng Mijn Huis op orde, maak het klaar,
gij moet zélf het voorbeeld geven, ga op weg,
‘Ik ben de Goede Herder’, en wat Ik zeg,
moet gij geloven en ook doen, want dat is waar!
Blijft niet stilstaan bij het oude, het verleden,
kijk niet aldoor achterom, ’t is voorbij.
richt u op de toekomst, let op Mij,
Ik ga iets nieuws beginnen, in het heden!
Het krijgt al vorm en het komt tot leven,
in hen die er oog voor hebben, verlicht
de weg gaan, die Ik zal wijzen, doelgericht,
zult gij er ook geen acht op geven?
Dan zal Ik de weg bereiden, Mijn Geest
uitstorten als milde regen over allen,
Mij openbaren aan duizendtallen,
hen nodigen op het Weder-geboorte-feest!
Nog and’re schapen heb Ik, die Mij niet kennen,
noch van Mij hebben gehoord, onbevrijdden,
ook die wil Ik roepen en ze leiden,
op weg naar God, de Vader van alle mensen!