In een wereld en tijd waarin de mensheid zo overheersend aanwezig is, dat zij aan haar succes ten onder dreigt te gaan, probeert Paulien van Bohemen een stapje terug te doen en te luisteren naar het geheim der dingen zelf. Wat hebben zij óns te vertellen? Deze keer: Regen. "Ik trek altijd weer weg."

Door Paulien van Bohemen

Waar ik kom, schelden jullie me uit. Ik krijg heel wat verwensingen naar mijn hoofd geslingerd. Om nog maar te zwijgen van jullie boze blikken omhoog aan mijn adres. De haat komt maar van één kant, ik heb geen enkel probleem met jullie. Ach, en met dat gevloek op mij zitten jullie vooral jezelf in de weg. Jullie zelf lijden er zelf het meest onder. Niet ik.
Aangezien ik altijd ongevraagd kom aanzetten, kan ik hier net zo goed ook even een ongevraagd advies geven om jullie uit je lijden te verlossen. Ik zeg: ga in cognitieve gedragstherapie. Daar leer je om automatische negatieve gedachten over mij om te zetten in positieve gedachten. Nu denken jullie: “Het regent de hele dag.” Na therapie heb je deze irreële, sombere gedachte ingeruild voor de feitelijk juiste en optimistische gedachte: “Het regent bijna nooit de hele dag.” Nu zeggen jullie nog: “Het mag wel regenen, maar dan alléén ’s nachts.” Straks praat je wel anders over mij: “Ik moet er niet aan denken om nooit meer regen te zien.” Nu mopper je: “Regen maakt me chagrijnig.” Na een aantal sessies denk je opgewekter: “Wat heerlijk, die regen, want een dorre en droge aarde, dat is pas een nachtmerrie!”

Bevrijdend, hè, om anders over mij te gaan denken? Ik kan het iedereen aanraden.

En slaat de therapie niet aan? Dan heb ik nog een troostrijk inzicht achter de hand: gedachten hebben nu eenmaal een hoofd nodig om in te schuilen. Heet ze maar gewoon welkom, laat ze er zijn.  En uiteindelijk drijven die donkere gedachten vanzelf weer voorbij, juist als je je er niet tegen verzet.

Zo is het ook met mij; ik trek altijd wel weer weg.
Zie je? Met mij valt best te leven.