Paulien van Bohemen is pastor in een verpleeghuis. Ze tekent scènes op uit het dagelijks leven daar. "Soms zou ik willen dat ik mijn hoofd eraf kon schroeven."

Door Paulien van Bohemen

“Ik wil naar huis.” Een stukje brood met cervelaatworst verdwijnt in haar mond. Ze kauwt en slikt. “Hoe kom ik thuis?” Terwijl ze naar buiten tuurt, prikt ze op haar bord, net naast het laatste stukje brood. “Ik mis mijn moeder.” Ze legt haar vork neer en schuift haar stoel naar achteren. Ze steunt op haar rollator, komt overeind en loopt de huiskamer uit. Op de gang aarzelt ze even. Ze kijkt rechts en links. Ze gaat rechtsaf en passeert de verpleegpost, een rolstoel, een stofzuiger. Bij een tillift blijft ze staan. “Wat een eng ding.” Ze huivert en schuifelt verder.

Bijna aan het einde van de gang stopt ze. “Kijk, daar is mijn lieveling,” wijst ze. Ze versnelt haar pas. Licht hijgend arriveert ze bij het Mariabeeld dat op ooghoogte tegen de muur is bevestigd. Het staat op een plankje. “Dag Maria,” prevelt ze. Ze haalt haar wijsvinger over het hoofd van het beeld. “Bah, u heeft stof op uw hoofd. Hoe lang staat u hier eigenlijk al? Heeft u geen vervangster? Het is toch niet te doen om constant dat kind vast te moeten houden? Ik zou er een lamme arm van krijgen.” Ze gaat op haar rollator zitten, maakt een kruisteken en buigt haar hoofd. “Maria, ik kom u eigenlijk om een kleine gunst vragen. Of u mij misschien wat rust kunt geven in mijn hoofd. Alles is in de war van binnen. Soms zou ik willen, dat ik mijn hoofd eraf kon schroeven.” Ze geeft zichzelf drie klapjes op haar hoofd. “Maria en dan wil ik u nog wat vragen. Een iets grotere gunst, zeg maar.” Ze komt moeizaam overeind en brengt haar mond fluisterend bij het rechteroor van het Mariabeeld. “Weet u waar de sleutel van de buitendeur is? Bij de hoofdzuster? Of heeft de dokter hem? Toe, zeg het me,” Ze trekt haar hoofd terug en gaat weer zitten. Maria staart haar aan met ondoorgrondelijke blik, een vage glimlach om de lichtroze lippen van gips. “Zeg iets! Of, heeft u hem? Is dat het? Dat is het! Kom, moedertje Maria, laat me niet in de steek.” Ze houdt haar rechterhand op en smeekt. “Lieveling, geef me toch alstublieft die sleutel. Ik hou echt heel veel van u, maar ik wil nu echt naar huis. Mijn moeder weet niet waar ik blijf. U als moeder zou toch moeten weten hoe het voelt om ongerust te zijn over je kind.”

--------------

Vrijdag 21 september a.s. is het wereld-alzheimerdag. Voor meer informatie zie de site dementie.nl.