Wie trouwt, kiest voor een levenslange relatie. Wie 'levenslang' net iets te veel van het goede vindt, moet beseffen dat ook een meer vrijblijvende relatie een keuze is. Wat een levenslange relatie precies inhoudt, daar kom je pas al doende achter, maar je moet wel eerst zo'n relatie aangaan. En nee, garanties bestaan niet. Maar gelukkig staat dat ook niet in de huwelijkse voorwaarden.
Door Annemarie van Diepen-Scheerboom
Ondanks de verfrissende soberheid van de Vastentijd hebben mijn man en ik voor een avondje de bloemetjes buiten gezet. We vierden dat hij mij vijf jaar geleden ten huwelijk vroeg en dat ik daarop ‘graag zelfs’ antwoordde. Inmiddels zijn we al lang en breed getrouwd, maar net zoals er zonder kerst geen Pasen is en zonder Maria’s ‘ja’ geen kerst, zo is er zonder de vraag om te trouwen geen bruiloft. Nog een reden om bij dit heugelijke feit stil te staan is dat er tegenwoordig nog maar zo weinig getrouwd wordt. Wij zijn allebei heel blij dat wij toen besloten te trouwen. Niet dat we ons op dat moment goed bewust waren van wat het daadwerkelijk inhield, maar dat geeft ook helemaal niks.
Best lastig
Op het moment dat je een groot besluit neemt, probeer je alle opties zo goed mogelijk af te wegen. Voor een levenslange keuze lijkt dat best lastig. Je kunt je leven immers zo moeilijk in zijn geheel overzien. Voor mensen die niet aan trouwen willen beginnen, is dat dan ook een belangrijk argument. Hoe weet je tenslotte of je na een aantal jaren nog steeds van elkaar houdt? Dan kun je dat toch ook niet aan elkaar beloven? Het huwelijk lijkt dan meer een valstrik waar je niet meer uit komt. Tenzij je allebei de optie openlaat om, als de koek op is, te gaan scheiden. Maar ja, als je er zo in staat, waarom zou je dan nog trouwen?
Kiezen voor een levenslange relatie of juist benoemen dat deze niet per se levenslang is, is hoe je het ook went of keert in beide gevallen een keuze. Bij het in stand houden van een vrijblijvende relatie zul je nooit ervaren hoe het is om een levenslange relatie te hebben. Dat is dan weer de andere kant van de medaille. En wat die kant van de medaille precies inhoudt, daar kom je in het huwelijk zelf pas achter.
In ieder geval is het huwelijk een beproefd iets, want al tijden lang worden er huwelijken aangegaan en nog steeds zijn er veel succesverhalen van mensen die meer dan vijftig jaar getrouwd zijn en daar nog steeds geen spijt van hebben.
Trouw
Dan nog iets: sommigen menen dat een huwelijk staat of valt met de grillen van onze, in de tijd, wispelturige wensen (en dat je daarom geen levenslange trouw kunt beloven). Bij een katholiek huwelijk is de kern dat je de ander wilt liefhebben en waarderen, al de dagen van je leven. Als je de ander dus op het moment van het huwelijk voor de rest van je leven wilt liefhebben en waarderen, dan is dat dus goed genoeg. De intentie tot levenslange trouw staat voorop. Je geeft geen garantie dat dit ook daadwerkelijk lukt. Maar dat staat gelukkig ook niet in de voorwaarden. Natuurlijk komen er moeilijke tijden. Maar die zal je altijd hebben, ongeacht welke keuze je maakt?
Voor iedereen die twijfelt tussen een lange termijnrelatie met of zonder te trouwen geldt trouwens: het is toch maar voor de rest van je aardse leven. Ik hoop dat degenen die de keuze moeten maken zich kunnen laten leiden door de liefde in plaats van door de angst voor eventuele beren op de weg.
Eeuwige trouw en Genade van Bijstand
Goede voorbereiding lijkt me de eerste vereiste alvorens een duurzame relatie aan te gaan. Je moet willen, maar ook kunnen luisteren, en bereid zijn om je trots aan de kant te zetten en je ambities te temperen; en dat wederzijds. Kun je dat alles niet, en is er weinig serieuze groeimogelijkheid, dan wordt de relatie (huwelijk of religieus leven) een crime. De beste voorwaarde acht ik bovendien dat je je al ergens (bij God, natuur, cultuurg o.i.d.) geborgen weet; niet alleen als geloofd/cerebraal gegeven, maar als diepe, blijvende ervaring. Immers, alleen dát biedt de basis om er echt te zijn voor een ander: alleen dan ben je in staat uit jezelf te treden, je ego los te laten en je behoeftebevrediging op een laag pitje te zetten als de ander(en) plus zijn/haar/hun welzijn en ontwikkeling terecht om voorrang vragen. Wat is het dan fijn als je weet dat er Iemand is op wie je altijd kunt vertrouwen, waar je altijd terecht kunt met al je vragen, zorgen, verdriet, dankbaarheid, overgave, zelfgave enz. Iemand waaraan je jezelf dus kunt toevertrouwen voor inzicht en rust, want we hebben Zijn Woord. Op Zijn Genade van Bijstand kunnen we echt vertrouwen als we maar een persoonlijke relatie met Hem onderhouden. Wat troost er meer? Jammer dat de columniste hier geen gewag van maakt.