Paulien van Bohemen is geestelijk verzorger in een verpleeghuis. Ze tekent scènes op uit het dagelijks leven aldaar. "Ik praat veel te veel, dat weet ik van mezelf."

Door Paulien van Bohemen

“Wat denk je als je mij ziet? Zeg het maar.” Ze zit in een grote bruine fauteuil voor de televisie, met in haar schoot de afstandsbediening. “Ah, je durft het niet te zeggen. Dan doe ik het zelf. Je ziet een veel te dik mens, dat de hele dag op haar reet zit. Dat klopt.” Met een verlegen lachje richt ze haar blik op het televisiescherm. “Maar denk niet, dat ik ongelukkig ben. Ik ben juist heel blij. Ik zag er als een berg tegenop om hiernaartoe te komen, maar het is me voor duizend procent meegevallen. Ja, ik zit de hele dag in mijn kamer, maar ik zie meer mensen dan thuis. Toen kwam er niemand langs. Hier komen zusters binnen, en de schoonmaaksters en nu jij weer. In het begin kwamen hier ook van die therapeuten, maar die heb ik weggestuurd. Ik hoef geen fysio, ik hoef geen knutselclub, ik hoef geen bewegingsuurtje.” Ze zapt naar een andere televisiezender. Een natuurdocumentaire verschijnt in beeld.

“Weet je, de zusters hebben me al een paar keer uitgenodigd om beneden te gaan eten in het restaurant, samen met andere bewoners. Maar dat kan ik mijn medemens echt niet aandoen. Ik praat veel te veel, dat weet ik van mezelf. Als ik daar verschijn, dan denkt iedereen: ‘O help, daar is die kwebbelkont weer.’ Niemand die met zo’n vrouw aan tafel wil. Zit ik toch weer alleen. Kan ik net zo goed boven blijven.”

Ze pakt een glas cola van het houten tafeltje naast haar stoel en neemt een slok. Uit haar slaapkamer klinkt het zacht klapperen van het openstaande raam. Ze zet het glas terug en veegt haar mond af met de rug van haar hand. “Nee, eenzaam ben ik absoluut niet. Ik heb mijn televisie en heb nog van alles op de band staan, dus ik kan uren vooruit. En heb je mijn uitzicht al gezien? Ik kijk precies op de ingang. Leuk hoor, de hele dag komen hier mensen in en uit. Personeel, bezoekers, de postbode. En bijna om de week wordt hier iemand in een kist naar buiten gedragen. Nee, in dit huis worden duidelijk geen baby’s meer geboren,” lacht ze. “Sorry dat ik het zeg, maar het uitdragen van een overledene is een van de mooiste dingen om te zien hier. Dat doen mannen in zwarte pakken. Soms zijn het oude heren, dan weer studenten. Maar ze doen het allemaal even plechtig.”

Ze pakt haar cola weer. “Ik denk, dat ik alweer te veel heb zitten ratelen. Als ik jou was, zou ik gauw weggaan. En vroeger zou ik nu tegen je zeggen: ‘Verhoor mij in uw gebeden.’” Ze drukt op de uitknop van de afstandsbediening. Het beeld floept op zwart.