Naast vliegschaamte, bestaat er nu ook zoiets als kindschaamte: je bezwaard voelen over het kindertal dat je voortbrengt. Méér dan twee zou onverantwoord zijn, uit milieuoverwegingen. Annemarie Scheerboom (bijna drie kinderen) wenst in deze redenering niet mee te gaan. Het milieuargument is te eenzijdig en beperkt om daarop het kindertal te baseren.

Door Annemarie Van Diepen-Scheerboom

Sinds de uitspraak van de Britse prins Harry dat hij niet meer dan twee kinderen wil om het milieu te beschermen, is er in Nederland een heftige discussie gaande over het kindertal. Inmiddels zijn er mensen die het egoïstisch noemen om meer dan twee kinderen te ‘nemen’, of om überhaupt zelfs maar aan kinderen te beginnen. Bij ons is inmiddels het derde kindje op komst. Moeten wij ons nu schuldig voelen?

Dat ben ik absoluut niet van plan. Sterker nog, het doet me veel pijn om met deze manier van redeneren geconfronteerd worden. De redenering gaat als volgt: kinderen zorgen voor een extra ecologische voetafdruk, terwijl van een gemiddeld westers persoon toch al een aanzienlijke voetafdruk te verwachten valt. Tel daarbij op dat een extra mens ook extra woonruimte kost en de conclusie is duidelijk: wil je zelf bijdrage aan een beter milieu en de woonomgeving sparen, dan is het ethisch niet verantwoord om extra  grote voetafdrukken te produceren. Dat lijkt een makkelijk te trekken conclusie, want je kunt als mens wel proberen energie te besparen, je vleesconsumptie te matigen en duurzaam om te gaan met aankopen, maar als je er als mens helemaal niet bent, is je (milieu)belasting pas echt nihil. Waarom trekken niet meer mensen deze conclusie, zou je haast denken.

Vreugde

Ik moet eerlijk toegeven: als ik zelf geen kinderen had gehad, dan was ik misschien makkelijker in bovenstaande redenering meegegaan. Maar nu ik weet wat het hebben van kinderen betekent, kan ik dat absoluut niet meer. Kinderen afschilderen als slechts een milieubelasting? Als slechts een last? Dat doet kinderen vreselijk tekort: de vreugde die een kind kan brengen is ongelooflijk aanstekelijk. Als een kind je met een grote schaterlach recht in de ogen kijkt, zie dan maar eens niet terug te lachen. En dan de oprechtheid van een kind: het is ronduit ontroerend als het je simpelweg vertelt dat de bloemen zo mooi zijn. En: 'mama, kusje'... Hartverwarmend! Wanneer heeft u voor het laatst zo'n knuffel gehad? Heerlijk, toch. Ik vraag me af hoe de wereld zou zijn zonder kinderen, al dan niet met minder broeikasgassen in de lucht. Het lijkt me vreselijk.

Lasten

Mensen die in hun nabije omgeving geen kinderen meemaken, denken wellicht vooral aan de lasten. Want iedereen kan zich wel voorstellen dat een stel poepbillen schoonvegen vast niet leuk is. Voor vrouwen is het vaak ook geen lekker vooruitzicht om een hele baby uit hun onderlijf te moeten persen. En mannen kijken er over het algemeen niet naar uit om elke avond naast hun vrouw op de bank te zitten, want dat schijnt nou eenmaal te moeten als je samen een kind hebt. Ook schijnen kinderen een echt obstakel te zijn voor studie en carrière, dus begin maar zo laat mogelijk aan kinderen, lijkt het devies. Niet dat ik het wel leuk vind om poepbillen schoon te vegen, maar je doet het gewoon, het hoort erbij. Inmiddels heb ik twee baby’s gebaard en dat was eigenlijk best te doen. Mijn man heeft zelden de behoefte om zonder ons op stap te gaan. Vaak komt hij dan thuis en zegt dat hij het liefst bij ons was geweest. Je kunt het dus allemaal heel leuk van tevoren bedenken, maar het loopt toch allemaal anders.

Prins Harry is nog maar net vader. Waarschijnlijk heeft hij een helse kraamweek achter de rug en daarna veel drukte, maar als deze weer overgewaaid is kan hij misschien ontdekken wat het hebben van een kind daadwerkelijk inhoudt. En dan ben ik benieuwd of hij zijn gewenste kinderaantal nog steeds slechts op het milieu baseert.