Er zijn heel wat kerstgroepenverzamelaars. Marinus van den Berg is een van hen. "Een kerstgroep zetten is mediterend gaan van verhaal naar verhaal, van beeld naar beeld." Maar 'publieke' kerststallen' bleven dicht dit jaar. Wat zoeken mensen toch? “Het goede nieuws dat we niet verloren lopen in deze wereld, dat we er niet voor niets zijn…"

Door Marinus van den Berg

Er zijn heel wat kerstgroepenverzamelaars. Wat bezielt ze? Wat bezielt mij? Wat doen ze met mij. Ik schreef er hier al eerder over (de Bezieling, oktober 2020). Vijf jaar geleden is een aantal naar elders gegaan. Ik zette ze jaren in de vitrines van het verpleeghuis. Enkelen gekregen en de meesten uit wereldwinkels zoals de lichthoudertjes (de Bezieling november 2020). Het is voor mij vaak ontroerende volkskunst en het leidde tot verhalen. Nu zijn er nog een aantal kleinere die ik thuis bewaar en een plaats geef. Kerststal zetten of liever de beelden: Maria, Jozef, de dieren en de herders, alles en allen in diversiteit, de magiërs allen rond dat kind... maar als er dan een kind ontbreekt of een beeldje is onthoofd... Een kerstgroep zetten is mediterend gaan van verhaal naar verhaal, van beeld naar beeld... vreemde gasten welkom in huis.

Kerststallen in huis (1)

Het is een merkwaardige uitstalling

Ze zijn allereerst klein

Ze komen van overal

Ze zijn divers van kleur

Om beter te zien moet je buigen

Maar er is er een zonder een kind

En er is er een met een onthoofde herder

In 2019 te snel ingepakt

Dit jaar zet ik ze eerder…

Alles is anders

De jaarlijkse kerstsamenkomst met

Ouders overleden kind (OVOK) gaat niet door

Zij die een kind missen of zelfs meer…

En dan is er die leraar…

Onthoofd in naam van…

Ik passeer iedere dag op mijn omloop zes struikelstenen

Met de namen van de ontvoerden: de familie Cohen

Dat was in 1943

Ze liggen er sinds enkele weken in dit gedenkjaar 75 jaar vrijheid

Ik sta stil en buig om de namen te kunnen lezen

Kerst is een feest om stil te buigen

Ook dit jaar.

 

Kerststal zetten ( 2)

Er waren overal in het land mannen en ook wel vrouwen:

Ze stonden met de rug naar het Kind in de stal die er al was

Ga naar huis zeiden ze.

Een bevel van Hogerhand

Wees verantwoordelijk. Zie om naar elkaar. Mijd de drukte.

Overal bleven de deuren die heilige avond dicht en gesloten

Nergens een glazen deur met daarachter het Kind, de Moeder, de herders…

 

Er waren overal mensen die toch waren gekomen.

Ze waren geen complotdenkers en geen onverschilligen.

Ze waren eerder ondergeïnformeerden en ongelovigen.

Ze konden het niet geloven.

Er was zoveel nepnieuws of ze luisterden niet naar de radio.

0f ze verstonden de snelle rappe taal niet. Ze waren trager

 

Ze hoorden het slechte nieuws en konden het niet geloven. Op sommige plaatsen kregen ze een oliebol of een kaarsje maar ze moesten haar huis. Ze voelden zich weggestuurd met lege handen.

Ze liepen terug en onderweg waren er die hen staande hielden en vroegen:

“Wat zochten jullie daar…?"  "Wat hoopten jullie te vinden of te horen…?”

 

“Het goede nieuws dat we niet verloren lopen in deze wereld, dat we er niet voor niets zijn…"

De mensen die de vraag hadden gesteld vertelden thuis wat ze mee gemaakt hadden.

“Er zijn mensen die hopen op een leven dat de moeite waard is.”

“Dat leven kan telkens weer geboren worden kwetsbaar als een kind…”, zei een vrouw

Ze kwam uit een ver land, had moeten vluchten en was nu oppasmoeder op een school.