"Eerst zaten we elkaar wat suf aan te staren en ons af te vragen wat de eerstvolgende stap moest zijn", vertelt Annemarie Scheerboom over de ochtendspits in haar gezin met drie kleine kinderen. Een vaster dagritme bood uitkomst. "Nu is er meer rust."

Door Annemarie van Diepen-Scheerboom

"Hee Daniël, moet je eens kijken wat voor moois ik laat zien", zei ik aan de ontbijttafel tegen mijn kleuter. Op luidere stem zodat de andere kindjes het ook konden horen: "Kom toch kijken dames en heren, kom kijken wat ik hier heb." Zodra alle kleine kindersnoetjes mijn kant op waren gericht, haalde ik het deksel van de appelstrooppot af. Hieronder zat nog het seal dat het bewijs leverde dat ik een echte, nieuwe appelstrooppot aan het openmaken was. ‘Ja, ja! Deze is nog hélemaal vers!’ En terwijl iedereen vol spanning toekeek (behalve manlief David, die zat wat afwezig voor zich uit te staren), opende ik het seal en toonde ik aan iedereen de prachtige aanblik van een supergladde appelstroop. "Wooooooow!" riep Daniël, "Wat mooi!"

Dit zou tot voor kort vrij onmogelijk zijn geweest. Toen was het in de ochtend altijd haasten, haasten. Als Daniël naar school moest, was het elke keer weer een strijd tegen de klok. Kinderen die dan de wereld ontdekken door lekker met hun blote handjes aan hun boterham  te frunniken, daar zit je dan echt niet op te wachten. Sterker nog, die vragen om een aansporing om eens even heel snel door te eten. En o wee als ze dat niet doen!

Vaster dagritme

Tegenwoordig hebben we wat meer rust in de ochtend gecreëerd. Wat ons daar heel erg bij geholpen heeft, is om een wat vaster dagritme in te stellen. Zo weten we allemaal veel beter wat ons op een ochtend te doen staat, in welke volgorde en op welk tijdstip. Wat een verschil, want eerst zaten we elkaar wat suf aan te staren en ons af te vragen wat de eerstvolgende stap nou moest zijn. Dat doen we nu op vergeetachtige ochtenden alsnog, maar de kans is nu veel groter dat een van ons beiden zich de bekende draad weer herinnert en zo de hele boel wat sneller op gang komt. Nu ik het zo aan het typen ben, bedenk ik me ineens dat het ook nog kan helpen om dit dagritme op een zichtbare plek op te hangen.

Afijn, in ieder geval hebben we nu meer rust gekregen. Dat komt omdat we nu veel minder tijd kwijt zijn met dralen. Maar daarnaast kunnen we ook beter bepalen wat er wel en niet op een ochtend thuishoort. Zo hoef ik het me nu niet in mijn hoofd te halen om, voordat Daniël op school is, nog héél even iets aan de was te doen. Het is nu namelijk duidelijk dat dat niet in ons ochtendprogramma past.

Opborrelen

Doordat er nu meer rust is, ontstaan er andere dingen. Dingen die ineens opborrelen in de activiteiten die wél gepland stonden. Zo gaat het ontbijt een stuk relaxter en komt mijn appelstrooppresentatie eindelijk tot zijn recht. Kinderen komen zo ook een stuk meer tot hun recht. Want 'kinderen zijn hinderen' als je haast hebt: ze zijn namelijk zo traag als... appelstroop. Dat komt omdat ze van die onderzoekertjes zijn die hun taak heel serieus nemen. Alles moet onder de loep genomen worden, maakt niet uit of het een schoen, een boterham of een jas die je ook als broek aan kan trekken is. Maar als er ineens wél tijd is, dan is dat gehannes eigenlijk best wel grappig.

Wat ik nu over kinderen schrijf, geldt volgens mij eigenlijk wel voor alles: als er rust is, is er namelijk ook gelegenheid om de dingen eens goed te bekijken en in je op te nemen. Zo kan je zien hoe ze werkelijk in elkaar steken. Hierdoor komen ze veel beter tot hun recht. Op die manier zijn zelfs kinderen leuk.