Iemand een anonieme christen noemen, is dat niet een beetje inhalig? En ben ik als christen dan ook een anonieme boeddhist?, zo vraagt Annemarie Scheerboom zich af. Waar het om gaat: ondanks alle verschillen en een eigen identiteit kun je je toch diep verwant voelen met anders- en niet-gelovigen.
Door Annemarie Scheerboom
In mijn vorige column (Hoeveel wegen leiden naar Rome?) heb ik anders- en niet-gelovigen van goede wil binnen mijn katholieke visie geplaatst. Ik concludeerde dat deze mensen fundamenteel gezien best veel overeenkomsten vertonen met hoe je levenshouding eruit ziet als je leeft vanuit het katholicisme. Dat inzicht vertoont overeenkomsten met de beroemde uitspraak van Karl Rahner indertijd over de ‘anonieme christen’ (oprechte mensen van goede wil, maar zonder christelijk geloof, noemde hij anonieme christenen). Een vraag aan Rahner is dan wel of hij aanvaart om zelf anonieme boeddhist genoemd te worden.
Mensen van goede wil onder de ‘anonieme christenen’ scharen kan ook weerstand oproepen bij deze anders- of niet-gelovigen. Alsof hun houding van liefde, zonder dat zij dat zelf beseffen, te danken zou zijn aan het christelijke geloof. Alsof ik daarmee mensen met een mooie levenshouding gebruik om het katholicisme te promoten. Dit is natuurlijk niet mijn bedoeling. Wat ik wel wil zeggen en ook belangrijk vind, is dat vanuit mijn katholieke gezichtspunt anders- en niet-gelovigen fundamenteel gezien helemaal niet zo verschillend hoeven zijn.
Zelf heb ik mij afgevraagd of ik het zou aanvaarden als anderen mij een anonieme boeddhist zouden noemen. Mijn antwoord daarop is dat het mij niet uitmaakt om zo genoemd te worden, maar dat ik denk dat een dergelijke beschrijving niet accuraat genoeg zou zijn. Ik zal in mijn levenshouding zeker wel in bepaalde opzichten lijken op een boeddhist, maar de grootste overeenkomst heb ik toch met het katholicisme. Ik noem mezelf daarom simpelweg een katholiek. En in die benaming ligt vervat dat ik mij - tot op zekere hoogte - ook moslim, boeddhist, jood, enzovoort noem.
Jezus zelf zei: ‘Bemin je vijand.’ Liefde tonen dus, ook aan de mensen waar wij het niet mee eens zijn. Een christentheoloog stelde voor: erken Mohammed als een belangrijke profeet.
als christen heb je je 'kleine zelf' opgegeven. Dat zou in moeten houden ...dat niet ik, maar Christus in mij .....
Waarom jezelf dan nog identificeren? Indien Christus of misschien Boedha in mij is... is dat dan niet juist je nieuwe perspectief geworden. Wie eist dan nog de identificatie op? Je hebt jezelf immers opgegeven.
Als liefde je nieuwe identiteit is geworden, vertel me wat past daar niet in? Als liefde je nieuwe identiteit is geworden wat valt er dan nog uit te sluiten? Als liefde je nieuwe identiteit is geworden waar kun je het dan niet mee eens zijn?????
Goed bezig Onky! Identiteit moet je halen uit welke weg of geloof je volgt om die liefde te bereiken. Als je weg dan overlapt met de weg van iemand anders, dan zij het zo. Alleen maar mooi. Het is dan een kwestie van het beestje een naampje geven hoe je dat dan noemt.
Een tamelijk indrukwekkende (eigentijdse) katholiek, formuleerde het als volgt:
'Ik geloof dat God het oerbeginsel is van het goede. God is niet de goede mens, maar in elke goede mens komt hij naar ons toe. In alles wat leeft heeft God een spoor van zijn liefde achtergelaten.
'God, niet te geloven' (Phil Bosmans 1988)
" Ik geloof dat...God ..." Als je je volledig overgeeft hoef je niet te geloven dat God het oerbeginsel is van het goede. Dan weet je - in hart en nieren en in al je botten - misschien moet ik beter zeggen dan ben je de liefde geworden! Je moet je laten vangen door je volledig over te geven en niets achter te houden!
Je moet allessss! willen opofferen en dan.... maakt het niet uit wat je bent; Kahtoliek, protestant etc. Als God in je woont heb je geen denominatie meer nodig. Je bent nergens van...
Dan is er geen enkel hokje meer waar je inpast. Dan ben je een hart geworden zonde grenzen.