"Het is zoeken naar andere taal nu de geweldstaal van het scherm spettert", zegt Marinus van den Berg. Hij nodigt de lezer uit voor een experiment. Hoe zou je de dialoog tussen vader en zoon, waar deze bijdrage mee begint, vervolgen. "Je kunt je verbinden met de vader en of met de zoon. Misschien wordt het stil en vallen er tranen."
Door Marinus van den Berg
“Zo jongen, waar was jij gisterenavond?"
“Bij mijn vrienden, zoals altijd…”
“Wat zijn dat voor een vrienden, jongen?”
“Gave lui, pa…."
“Met hen maak je nog eens wat mee.”
“Hele jonge mensen, jongens vooral”, lees ik. “Ze horen zo laat niet op straat maar in bed”, is de ondertoon. “Waar zijn de ouders….?” vraagt iemand. Ze krijgen allerlei namen zoals relschoppers, hooligans, tuig, hufters, idioten. Woordkogels fluiten me om de oren en richten gehoorschade aan. Sommigen zijn bekenden van de politie. Het gaat over tientallen en in het hele land over enkele honderden. Of kunnen er dat snel duizenden worden? Of tien procent?
“Er moet ook flink gestraft worden”, wordt aan televisietafels gezegd. “De aangerichte schade laten betalen tot de laatste cent.” Er is weinig begrip voor dit gedrag. Dat het zo direct op de politie is gericht, wekt extra woede. Na een avondapplaus voor de mensen in de zorg, moet er misschien wel een avondapplaus voor de politie komen.
Geschonden hartje
Ik had vrijdagavond wel wat gehoord - dacht dat het een te verwachten protest was tegen het vuurwerkverbod, bleef in bed, maar pas zaterdagmorgen zag ik de beelden via internet.
Vrijdagmiddag had ik er nog gelopen langs het stadhuis. Vandaag, zaterdag mijd ik het geschonden hartje van mijn stad en loop een ander ommetje. Ik voel dat ik misschien wel was gaan huilen, ondanks of misschien wel dankzij alle nu ook koninklijk geprezen werk van de stadsschoonmakers. Ook zij verdienen applaus!
In de Citykerk van Rotterdam 'Het Steiger' kun je sinds kort naar een stiltemeditatie (zie www.evenstil.nl). Het is voor "stilteliefhebbers van alle achtergonden”, lees ik.
Stilte, huilen lijken niet direct krachtige antwoorden op deze “orgie van geweld”. Ik vind op internet een overweging van wijlen dominee Jurjen Beumer, getiteld: 'De gave der tranen'. Jezus weende om Jeruzalem. (Lucas 19,41-48)
Jurjen Beumer richtte een stadsherberg in voor mensen die verloren liepen in zijn stad (Haarlem), mensen die veel hadden verloren en veel was afgenomen. Jurjen hield van zijn stad. Van de mensen in die stad met een voorkeur voor wie zich thuisloos voelden. Mensen die in het doolhof van de samenleving de weg waren kwijt geraakt.
Alles wat verenigt
Het is aan de lezer om een vervolg te schrijven op het gesprek tussen vader en zoon waarmee ik begon. Je kunt je verbinden met de vader en of met de zoon. Hoe zou je met je kind, je zoon spreken? Hoe zou je met je vader spreken? Misschien wordt het stil en vallen er tranen.
Waar liefde is, is plaats voor stilte en tranen. “Vang mijn tranen op in uw kruik.” Psalm 56,9b. De kracht van geweldloze stilte, de kracht van een traan kan groot zijn. Het is zoeken naar andere taal nu de geweldstaal van het scherm spettert.
“Ik geloof in de kracht van alles wat verenigt”, zei burgermeester Jan van Zanen bij de presentatie van de Pius Almenak 2022 in de Haagse Paleiskerk (zie www.facebook.com/adveniat.nl). Een inspirerende zin van een burgemeester met oprechte aandacht voor de mensen van zijn stad. Een antwoord op de vraag wat kunnen overheid, kerken, religies betekenen in deze tijd.
Maak meer verhalen mogelijk met een donatie
