Het leven houdt niet van perfectie en evenmin van evenwicht. Perfectie, balans, dat is stilstand, dood in de pot, zegt Lisette Thooft. "Beweging, verandering, ontwikkeling, dat is toch wel zo’n beetje de clou."

Door Lisette Thooft

Ooit interviewde ik prof.dr. Hans Becker, die toen directeur was van Humanitas in Rotterdam, over het succes van zijn ‘ja-cultuur’. Hij legde het uit met een voorbeeld: “Stel, iemand wil een extra wastafel op de kamer. Als je meteen ja zegt, komt er een loodgieter een wasbak brengen, het gaat natuurlijk nog een keer fout, hij laat die bak uit zijn handen vallen, er komt een nieuwe en die hangt dan in een middag. Ga je er eerst over vergaderen, dan kost dat uren werk aan veel meer mensen en je bent weken verder. Dus meteen ja zeggen is goedkoper.”

Het ging om het principe van meteen ja zeggen waardoor iedereen in de zorginstelling, ook het personeel, een stuk gelukkiger was geworden en het ziekteverzuim met een paar procent gedaald was. Maar ik was ook onder de indruk van de vanzelfsprekendheid waarmee hij ervan uitging dat het ook nog even fout zou gaan. Ja zeggen betekent ook ja zeggen tegen de onvolmaaktheid van het bestaan.

Perfectie

Mijn goeroe Barry Long zei ooit: “Ik zal jullie vertellen wat perfectie is. Perfectie is tachtig procent goed, en twintig procent niet zo goed. Zie alsjeblieft in dat de twintig procent hóren bij de perfectie van het geheel.”

Het is een van de meest praktische spirituele tips die ik ooit gehoord heb en hij werkt altijd. Zoals bij de verhuizing van mijn praktijkruimte. Toen de bezorgdienst van Ikea een bed kwam brengen in plaats van de bestelde tafel dacht ik: Ah, dat hoort natuurlijk bij de twintig procent niet zo goed. En toen mijn fietssleutel kwijt geraakt was op de verhuisdag zelf, echt weg, nergens meer, besefte ik dat dit er ook in paste, want er was verder al zo veel goed gegaan. Bovendien bleek er op nog geen honderd meter afstand een fietsenmaker te zitten die open was en mij dezelfde middag nog een nieuw slot gaf.

Beweging

Het geeft een hoop rust als je uitgaat van twintig procent niet zo goed die horen bij de volmaaktheid van het geheel. Het is ook vrij simpel te begrijpen waarom God en zijn heerscharen hier op Aarde dit systeem van tachtig-twintig hanteren. Honderd procent volmaakt is een stabiele, starre toestand, daar hoeft nooit meer iets in te veranderen, dat is de dood in de pot. Twintig procent niet zo goed houdt de boel in beweging.

“Het leven blijft weg van evenwicht,” zegt geochemicus Michael Russell in de NRC van dit weekend, in een artikel over het ontstaan van het leven. Want ook evenwicht, net als perfectie, is de dood in de pot.

Beweging, verandering, ontwikkeling, dat is toch wel zo’n beetje de clou.

Het nieuws in de krant en andere media gaat meestal over de twintig procent niet zo goed, over al het gebrek aan evenwicht. Begrijpelijk: onze aandacht gaat er vanzelf meer naar uit, want daar moet nog iets veranderen. Maar laten we er dan wat meer waardering voor hebben, niet alleen afkeuring en afschuw. In het klein, en in het groot. Ha, het gaat mis – nu kan er iets veranderen.