Met het ouder worden komen de verantwoordelijkheden en met de verantwoordelijkheid de zorgen. Dat ervaart Annemarie Scheerboom sterk op dit moment. Zeker nu ze een kind verwacht. Lichtzinnigheid lijkt van lang vervlogen tijden. “Alsof ik een wereld draaiende moet houden”. Dat dat nu ook weer niet de bedoeling is van onze Schepper, begrijpt ze wel. Maar soms lopen begrijpen en ervaring een beetje uit de pas.

Door Annemarie van Diepen-Scheerboom

Mijn moeder zei wel eens dat ze amper had geslapen omdat ze zich de hele nacht zorgen aan het maken was. Daar kon ik me dus helemaal niks bij voorstellen. Dat heeft toch helemaal geen nut? En dan ben je de volgende dag ook nog eens moe. Heb je er gelijk weer een zorg (over jezelf) bij. Hoewel ik er nog steeds niks van snap, heb ik er sinds kort ook last van. Krijg je dat soms gratis bij volwassenheid? Zo ja, laat mij dan maar kind blijven.

Kind blijven terwijl ik net een kind verwacht, dat is ook wat. Een kind krijgt dan een kind. Nee, dat lijkt mij ook niet de bedoeling. En ik denk dat in verwachting zijn ook automatisch een stukje volwassenheid in de hand werkt. Zo is de baby nog niet eens geboren, of ik slaap al veel lichter. Handig mechanisme voor straks, want dan word ik tenminste wakker als de baby huilt. En als je dan toch lichter slaapt, kun je in de tijden dat je wakker bent lekker piekeren. Over studie bijvoorbeeld: vroeger studeerde ik een beetje voor de lol en voelde het erg vrijblijvend. Nu wil ik ineens zélf zo snel mogelijk mijn studie afmaken, zodat straks alle aandacht naar Japie (zijn/haar buiknaam) kan gaan. Dat is me een overgang, van een lolletje naar een verantwoordelijkheid.

Verantwoordelijkheid

Verantwoordelijk zijn, hoe doe je dat eigenlijk? Ik wil namelijk wel ontzettend mijn best doen om de komst van Japie goed voor te bereiden, maar hierdoor kom ik ook met mezelf in conflict. Een haast niet te negeren drang steekt namelijk de kop op om me lekker met David terug te trekken en de wereld de wereld te laten, zie ook mijn vorige column. Lijkt me een mooi biologisch mechanisme om je band te verstevigen met degene met wie je een kindje verwacht, oftewel een goede voorbereiding. Aan de andere kant lijkt het me ook een goede voorbereiding om mijn stage helemaal te hebben afgerond voordat ik het huis niet meer uit kan omdat ik tot mijn oren in de luiers zit.

Op dit moment geef ik stage prioriteit, omdat dit voor de kerstvakantie af moet. Daarna heb ik zwangerschapsverlof en kan ik me volledig op ons prille gezinnetje richten. Maar stage geeft ook veel stress en van binnen schreeuw ik dat ik dit helemaal niet wil. Of was dat Japie? Hoe onderscheid je welke verantwoordelijkheid je moet nemen? Ik heb nu maar voor de meest logische optie gekozen. Moeilijk hoor, want vroeger werd alles gewoon voor je gekozen. Dan ging je automatisch van de basisschool naar de middelbare. En op zich stelde mijn studiekeuze ook nog weinig voor, want dat was nog net in de tijd dat er overal om me heen gestopt werd met de studie en er zo aan een nieuwe begonnen kon worden. Die keuze was dus behoorlijk vrijblijvend. Nu lijken keuzes een stuk minder lichtzinnig. Daar moet ik even aan wennen, want het lijkt alsof ik een wereld draaiend moet houden terwijl dat eerst automatisch ging.

Lekker licht

Maar de hele wereld op mijn schouders voelen wil ik eigenlijk helemaal niet en dat kan ik ook helemaal niet. Geen wonder dat mensen met een te groot verantwoordelijkheidsgevoel van de zorgen niet kunnen slapen. Ik denk dat het nooit Gods bedoeling is geweest om ons op te zadelen met zorgen. Was Hij niet juist degene die ons Zijn juk aanbood, omdat daarvan de last lekker licht was? Er is dus hoop, maar ik besef het nog niet. Waarschijnlijk moet ik eerst door een periode van grijze haren en slapeloze nachten voordat ik daadwerkelijk besef dat ik als onbezorgd kind aan Gods vaderlijke hand door het leven mag huppelen.

   >> Lees ook andere artikelen van Annemarie van Diepen-Scheerboom