In sommige berichtgeving, in de Volkskrant bijvoorbeeld, wordt van dit gerommel een bepaald beeld neergezet. Het lijkt dan alsof het gaat om intern gekrakeel tussen een krachtdadige bestuurder met visie en een groep mensen op afstand van de dagelijkse praktijk die niet onder ogen willen zien dat de situatie is veranderd t.o.v. jaren terug. Ook in de beeldvorming van de kritiek van Jozef Wissink lijkt het enkel te gaan om behoud van (inderdaad kleiner wordende) gemeenschappen met een eigen kerkplek. In het beleid van kardinaal Eijk staat echter ook voor de wereld iets op het spel. Ik heb dat in een ingezonden brief in de Volkskrant geprobeerd aan te geven (zie hieronder). Zou De Bezieling een verstandig iemand kunnen vragen wat uitgebreider in te gaan op wat bezielde en bezielende plaatselijke gemeenschappen van gelovigen (hoe klein ook) voor de wijk, het dorp, de stad kunnen betekenen en wat daarbij de rol en betekenis van samenkomen en samen (eucharistie/avondmaal) vieren kan zijn? Hieronder mijn ingezonden brief in de Volkskrant:

"De aartsbisschop van Utrecht, kardinaal Eijk, maakt duidelijke keuzes. Hij organiseert de krimp van de kerk binnen het aartsbisdom in plaats van die op z’n beloop te laten. Hij besteedt geen geld aan wat niet in zijn eigen visie past. Hij focust de locale kerkelijke activiteiten op de kerntaken: het vieren van de eucharistie door de priester, de sacramentencatechese door de onbezoldigde catecheet en de bijstand voor noodlijdenden door de vrijwilligers van de PCI (Parochiële Caritasinstelling). Om het geloof in Christus te vieren en te verbreiden mikt hij op de fervente gelovigen. Een daadkrachtig bestuurder met een visie, dus. Maar geen geestelijk leider die inspireert, ook wie het niet bij voorbaat met hem eens is, die uitnodigt en verbindt. Geen herder die in gesprek gaat met mensen over waar zij mee worstelen of over in zitten. Geen pastor die weet dat hij voor mensen alleen wat kan betekenen als hij van hen ook wil leren. Geen bisschop dus eigenlijk van een kerk die kerk ín de wereld wil zijn, een kerk die Christus eert in de arme, de vluchteling, de kwetsbaar gemaakt medemens. En dat is jammer voor de wereld. We hebben een kerk nodig die voor de wereld, waartoe zij ook zelf behoort, van betekenis is in deze in allerlei opzichten moeilijke tijden. Niet een kerk die zich opsluit in zichzelf en Christus enkel eert in de heilige Hostie. We hebben daarvoor herders nodig die naar het open veld ruiken, niet naar wierook. Alleen zo kan de kerk iets betekenen voor de heelwording van de wereld."

Guus Timmerman, voormalig pastoraal werker

Jac van Dam, er is iets mis met het "aartsbidsom". Het sommetje eindigt met het verloren gaan van gemeenschappen van mensen die elkaar ontmoeten. Het beleid om per se een priester als bestuurder en voorganger te erkennen laat de andere gelovigen verloren lopen.

http://hetrijkvaneijk.webnode.nl/