Als je bij een gevoelig onderwerp heel anders denkt dan je vrienden of kennissen kan dat een knap lastige situatie opleveren. Dat ondervond Annemarie Scheerboom in haar strijd tegen wat ze ziet als een groot kwaad: abortus. Enerzijds wil ze niemand kwetsen, maar anderzijds wil ze staan voor haar diepe overtuiging en daarin gerespecteerd worden. Hoe ga je om met diepgaande meningsverschillen?

Door Annemarie van Diepen-Scheerboom

Afgelopen week heb ik iets meegemaakt dat me niet in de koude kleren is gaan zitten. Het heeft te maken met de Vastentijd. Aan die tijd zit immers de boodschap vast dat wij het kwade moeten bestrijden. Voor mij behoort abortus tot het kwaad en in het licht van de aanstaande verkiezingen heb ik via Facebook laten weten dat ik het belangrijk vind om een politieke partij te kiezen die abortus wil verbieden.

Ik ben benieuwd wat uw eerste reactie is als u dit leest. Schrikt u? Of bent u het met mij eens? Vindt u dit veel te radicaal en heb ik nu voor u afgedaan als veel te conservatief? Een aantal mensen in mijn omgeving reageerde in ieder geval ontsteld.

Respectvol

Met een goede bekende bijvoorbeeld sprak ik over wat we zouden gaan stemmen. Al snel kwam mijn Facebookpost over abortus ter sprake. Mijn kennis zei dat ze ervan schrok toen ze die zag. We hebben er vervolgens op een fijne manier over doorgepraat, de voors en tegens uitgewisseld, en we zijn er later zelfs nog een paar keer op teruggekomen. Die gesprekken verliepen steeds heel respectvol, hoewel we het niet met elkaar eens waren.

Bij ons laatste gesprek schoven er een paar anderen aan die lucht kregen van het onderwerp. De eerste die zich erbij voegde, had ook mijn Facebookpost gezien en vertelde dat zij er van geschrokken was dat ik er zo over dacht. Dat maakte haar verdrietig. Dat is natuurlijk nooit leuk, maar verder verliep de communicatie met haar heel fijn. Inmiddels sloot man David aan en mengden nog twee anderen zich in het gesprek. De sfeer sloeg al gauw om. Inhoudelijk kon het gesprek niet meer gevoerd worden, overschreeuwd als het werd door emotie.

Gekwetst

Toen iedereen een beetje bekomen was, zei  één van de twee die het laatste aanschoven dat hij het niet zo had moeten aanpakken. De ander zei dat ze gewoon haar mening gaf. Ze wilde er verder niet over praten. Ik vroeg haar of ze er een andere keer op wilde terugkomen. Dat wilde ze misschien, maar dat zou dan niet te lang zijn. Hierna werd het gesprek afgesloten.

Voor mij was het echter nog lang niet afgesloten. Ik was erg verdrietig en boos en kon niet begrijpen dat deze mensen, die ik toch regelmatig zag, zich op deze manier konden uitlaten. Ik vroeg me af wat hen bezielde om op zo’n grove manier te reageren. En dat laatstgenoemde dat nog normaal scheen te vinden ook.

Maar de vraag die mij nog het meest bezighield was: hoe moet ik nou verder met deze mensen omgaan? Ze hebben me erg gekwetst. Moet ik ze negeren als ik ze zie? Hooguit gedag zeggen? Of moet ik doen alsof het weer goed is? Dat klink me allemaal niet juist in de oren.

Twee kanten

Zoals ik al zei, we zitten vers in de Vastentijd waarin we moeten strijden tegen het kwaad. Als christenen pakken we onze munitie op en trekken ten strijde. Wij hebben namelijk een ijzersterk wapen: liefde. En die liefde laat me zien dat elk verhaal twee kanten heeft.

Zoals ik nu over de situatie denk is het als volgt: ik deed hetgeen dat ik dacht dat goed was (tegen abortus zijn en daar op mijn manier voor gaan staan); zij schrokken, zij deden wat zij dachten dat goed was (voor abortus zijn en daar op hun manier voor gaan staan) en toen schrok ík. De volgende stap is doen wat ik denk dat goed is: naar ze toe gaan en het uitpraten. Misschien dat er dan nog wat over en weer geschrokken wordt en op ieders manier ‘goed gedaan’, maar uiteindelijk zullen we elkaar vast weer zien te vinden.