Allerlei technische snufjes maken het huishouden steeds gemakkelijker en ontlasten ons zo van  fysieke inspanning. Maar vervolgens gaat menigeen die fysieke inspanning toch weer 'inhalen' op de sportschool om gezond en in vorm te blijven. De wereld op zijn kop vindt Annemarie Scheerboom.

Door Annemarie van Diepen-Scheerboom

Het was ’s morgens vroeg, fris, en het beloofde een mooie dag te worden. Met peuter Noa aan de hand en baby Arya in de kinderwagen liep ik over de stoep. Achter ons huis staat een sportschool en vanwege de coronamaatregelen werd er een deel van het sporten buiten beoefend. Tijdens onze wandeltocht hadden we dus perfect uitzicht op een stel dertigers die zich in het zweet aan het werken waren. Onze tocht ging alleen wel een deurtje verder, want als je de straat oversteekt kom je bij een natuurtuin uit. Maakten maar meer mensen de oversteek naar die tuin.

Snoeien

Niet veel later stond ik bij de plataan waar ik een week eerder al aan begonnen was met snoeien. Het trappetje was uit de kas gehaald, de bomenzaag en de takkenschaar uit de schuur en de kruiwagen uit weer een andere schuur. Voordat ik dus aan de slag kon met het echte werk, had ik al heel wat loopwerk verricht, vooral als je meetelt dat Noa eerst geholpen werd met een plassie op de wc en Arya zoet bleef door haar zo nu en dan een koekje in haar knuistje te stoppen.

Daarna tegen de boom op klimmen. Wat een coördinatietraining! Vooral als het trappetje in de aarde staat. Pas dan maar op dat de poten van de trap niet wegzakken, anders lig je zo op de grond. En als het eenmaal gelukt is om hoog genoeg te klimmen, is het balanceren geblazen en een kunst om genoeg kracht te zetten bij het knippen en zagen zonder daarbij jezelf  omver te duwen. Terwijl ik met half verzuurde armen een dikke tak boven mijn hoofd aan het wegzagen was, keek ik even naar de andere kant van de straat. Daar zag ik de fitnessfanaten sporten. Wat zou het toch mooi geweest zijn als ze al die energie gebruikten om te helpen snoeien, dan was die boom binnen tien tellen kaal.

Verplichting

Laat ik vooropstellen dat ik sowieso niet begrijp waarom mensen gaan fitnessen. Bij andere sporten snap ik het wel. Neem bijvoorbeeld voetbal. Dat is gewoon een spelletje dat mensen leuk vinden om te doen. Daarnaast is het ook nog goed voor je omdat je dan lekker aan het bewegen bent. Datzelfde geldt voor veel sporten: je doet ze omdat je ze leuk vindt en omdat ze ook nog eens gezond voor je zijn. Maar bij fitness is dat anders. Daar staan tv’s voor de loopband om je af te leiden van het feit dat je aan het sporten bent. Mensen hebben een fitnessabonnement om het idee te hebben dat ze nog wat aan beweging doen, maar komen naar eigen zeggen veel te weinig opdagen. Kortom: fitness is niet leuk, maar meer een jezelf opgelegde verplichting om nog enigszins in vorm te blijven.

Dubbel

Dan denk ik: hebben die mensen geen afwas te doen, geen was op te hangen en geen tuin te onderhouden? Waarschijnlijk niet nee, want vaatwasmachines, drogers en tuinen vol tegels zijn tegenwoordig meer regel dan de uitzondering. Ik dacht dat die handige aanpassingen bedacht waren om de mens te ontlasten van akelige klusjes. Maar blijkbaar heeft een mens toch die beweging nodig. En de fitness die ervoor in de plaats komt, vindt hij nog akelig ook. En bovendien moet je er voor betalen. Dubbel zelfs, want je betaalt allereerst voor de tijdbesparende technische snufjes in huis en daarnaast voor je fitnessabonnement. Ook met het energieverbruik betaal je dubbel: waar je met een huis-tuin-en-keukenklusje alleen je eigen energie gebruikt, wordt er met een afwasmachine energie uit het stopcontact onttrokken terwijl de eigen energie bij wijze van spreken door de plee wordt gespoeld in de sportschool. Zonde, zonde, zonde!

De eerste mens hoefde niet naar de sportschool en dat was niet voor niks. Die gebruikte zijn energie gewoon om alles wat groeide en bloeide te beheren. Als wij die rol nou weer op ons nemen, hoeven we ook geen omslachtige alternatieven op te zoeken die ons niet eens gelukkig maken.