Paulien van Bohemen is geestelijk verzorger in een verpleeghuis. Ze tekent scènes op uit het dagelijks leven aldaar. "Ik mis haar zo verschrikkelijk, dat het pijn doet."
Door Paulien van Bohemen
“Wie is daar? Ik ben in de slaapkamer, kom maar verder.” Ze ligt op haar rug op bed, bovenop de deken. “Ah, jij bent het. Leg mijn badjas maar op bed, dan kun je op die stoel zitten”, wijst ze.
Dikke regendruppels tikken tegen het slaapkamerraam. “Wat een rare lente, zeg. Het is geen weer om ook maar iets te ondernemen. Dus lig ik hier maar te liggen. Misschien kun jij de wolken wegschuiven?” Ze staart naar het plafond.
“Ik heb je al eens verteld over Paula, mijn dochter. Deze week is het vier jaar geleden, dat ze overleed aan die rotziekte. Ik mis haar zo verschrikkelijk, dat het pijn doet. Pijn in mijn maag.” Ze legt een hand op haar buik.
“Toen ze net dood was, vroeg ik me de hele tijd af waarom. Waarom moet mij dit overkomen?" Ik heb die vraag wel duizend keer gesteld. Aan mezelf. Aan mijn man. Aan God. Ik vond het zó onrechtvaardig. Maar inmiddels heb ik het antwoord gevonden, denk ik.” Ze sluit haar ogen.
“Destijds was ik helemaal niet blij, dat ik zwanger was van Paula. Ik had een tweeling van net een jaar. Handenbindertjes, die jongetjes. Ik kon echt niet al zo snel nóg een kind gebruiken. Het was een zware tijd. Ik denk nu, dat ik Paula heb moeten afgeven als straf. Omdat ik zo ondankbaar was toen ik zwanger was van haar.”
Een stevige windvlaag doet het kantelraampje klapperen. Ze opent haar ogen. Een traan biggelt uit haar ooghoek en belandt op het hoofdkussen. “Het doet zo’n zeer, meisje.” Ze wrijft zachtjes over haar buik. “Was ik maar dankbaar geweest, toen. Och, ik zou er alles voor over hebben om haar te zien. Haar aan te raken.”
Ze draait haar hoofd opzij. “Weet je wat ik sinds een paar weken doe? Een paar keer per dag mijn adem inhouden. Om te ervaren hoe het is om dood te zijn. Dan weet ik wat Paula nu voelt en ben ik dicht bij haar. Ik kan mijn adem inmiddels al best lang inhouden”, zegt ze met lichte trots.
“Ik oefen zo tegelijk voor mijn eigen dood.”
Wat een prachtig verhaal!
Zo uit het keven gegrepen.
Ouderen durven meestal zo veel te zeggen over hun handelen in het leven, hun retrospectieve mijmeringen zijn meestal eerlijk en onomwonden daarom is het ook zo mooi om ze te troosten of te relativeren.