Het verschil tussen herinneren en feitelijk beleven is dat in de herinnering vaak de ongemakken worden weggefilterd. Toch is het goed te beseffen hoe mooi het heden met bijvoorbeeld kleine kinderen is. Terugkijkend met foto's in de hand besef je: dat was echt genieten, toen. De wijze les die Annemarie Scheerboom hieruit trekt? "Vind de wereld niet zo belangrijk. De echte schat, in mijn geval drie kleine schatjes, heb ik al in huis." 

Door Annemarie van Diepen-Scheerboom

"Ohhh!" en "Ahhhh!", zeggen mensen vaak als ze onze kleine kindertjes zien. Vaak wordt dat besloten met een "Geniet ervan, de tijd gaat zo snel!" Tot voor kort dacht ik: genieten? Hoezo, moet alles nu dan leuk zijn? Met de nadruk op ‘moeten’, want dat lijkt te betekenen dat ik extra huiswerk opgedragen krijg. Alsof ouder zijn van drie kleine apenkoppen niet al druk genoeg is. Een opmerking met een opdracht waar ik dus helemaal niet op zit te wachten. Maar toen ik laatst foto’s bekeek, snapte ik wat de mensen waarschijnlijk bedoelen.

Dorstige baby

Mijn dagelijks leven met een man en drie kindertjes gaat ongeveer zo: ik word wakker met een dorstige baby naast me. Na een tijdje wordt er op onze slaapkamerdeur geklopt door twee oudere kindjes (van twee en vier jaar inmiddels) die vragen of ze erbij mogen. Daarna begint ons ontbijtriedeltje en maken we ons klaar voor de dag. David vertrekt naar werk, ik doe (huishoudelijk) werk en tussendoor is er vooral veel poep, plas, eten en drinken. O ja, en veel gehuil, geslaap en voorgelees. David komt weer thuis, ik maak eten, dan eten we met z’n allen, dan brengen we de kinders naar bed en, als het even lukt, trekken we het huishouden een beetje recht. Voordat we zelf slapen, geef ik baby Arya nog de borst die dan rustig verder slaapt op haar plekje naast mij in het grote bed. Kinderen? Ik sta er mee op en ik ga er mee naar bed. Sterker nog, in bed wachten me de nachtvoedingen van mijn dorstige baby.

Dit is hoe ik een gemiddelde dag kan omschrijven. Ik mis dan alleen wel het belangrijkste. Op een gemiddelde, heel normale dag schiet ik een stuk of wat foto’s van schattige, mooie of soms ronduit merkwaardige momenten. Baby Arya die zichzelf net heeft leren zitten. Kleuter Daniël met een twee meter lange vijgenboom op schoot die we van het tuincentrum naar huis vervoeren, terwijl het ding een heel stuk uit de achterbak steekt. Of, mijn persoonlijke favoriet van het moment, peuter Noa die aan het slapen is met haar onderbroekje bol van een drol.

Echt genieten

Toen ik laatst dus mijn foto-oogst van een tijdje terug aan het bekijken was, voelde ik de hartjes al opzwellen uit mijn borst. Zó mooi, zó leuk, zó lief! Maar ook gek, want het is dan nog niet eens zo lang geleden, maar toch zie je dat de kinderen alweer veranderd zijn. Dan besef ik: de tijd is inderdaad snel gegaan. En ook: dat wat daar op die foto heeft plaatsgevonden, dat was echt genieten. Een foto terugkijken is alleen een hele makkelijke manier van genieten, want de vaat, de stapel was en de etensresten die ongetwijfeld onder de tafel welig tierden, zijn er dan al niet meer. Je wordt niet geconfronteerd met de rompslomp die er op dat moment ongetwijfeld was, maar hoeft alleen op het mooie te letten.

Die lieve mensen die mij "Geniet ervan, de tijd gaat zo snel!" wensten, zie ik nu als wijze mensen met een milde blik. Mensen die me op het hart drukken de wereld niet zo belangrijk te vinden, omdat ik de echte schat al in huis heb. Drie kleine schatjes in mijn geval. En er gaat geen dag voorbij dat ik God niet voor ze bedank.