"Is hij er nog, je vader?" vraagt Lisette Thooft aan de cliënt in haar rebalancingpraktijk. Opeens fleurt ze op en haar ogen stralen. Contact met geliefde gestorvenen is voor steeds meer mensen heel normaal, valt Lisette Thooft op. "Ze praten met hun overleden dierbaren, ze vragen om advies en sterkte, ze zien tekens in toevallige gebeurtenissen en putten er troost uit, en vertrouwen."
Door Lisette Thooft
Ze zit in de stoel met een wolk van neerslachtigheid om haar heen, de cliënt in mijn rebalancing praktijk. Vorig jaar is haar vader overleden en ze dacht dat ze het verdriet wel verwerkt had, maar nu is het bijna een jaar geleden en het is er weer, in alle hevigheid.
Ja, rouw komt in golven.
Met haar moeder heeft ze weinig contact, die was altijd afstandelijk dus ze had zich als kind altijd op haar vader gericht. En ze mist hem zo.
Ik laat haar vertellen. Alles aan haar is treurig, haar ogen, haar schouders. Pijn mag er zijn, daarvoor is ze hier – levenskunst is ontspannen in de pijn. Maar dan vraag ik:
“Is hij er nog, je vader? Is hij nog ergens, voor je gevoel?”
Ze veert op. Ja, ze voelt dat hij er is. Ze vraagt hem soms om raad en ze wéét gewoon wat hij zou zeggen. En er gebeuren toevallige dingen, het lijkt soms of hij iets voor haar regelt…
Nu zit ze rechtop in haar stoel en haar ogen stralen.
Heel normaal
Contact met geliefde gestorvenen is voor steeds meer mensen heel normaal. Ze praten met hun overleden dierbare, ze vragen om advies en sterkte, ze zien tekens in toevallige gebeurtenissen en putten er troost uit, en vertrouwen.
Mijn spiritueel leraar Barry Long zei het lang geleden al: doe niet alsof een geliefde dode weg is. Je liefde is er nog, springlevend in je hart, alleen het lichaam van de geliefde persoon is er niet meer. En ja, natuurlijk mis je dat en natuurlijk doet dat pijn. Maar alleen het lichaam sterft, de liefde niet. Hij zei ook eens dat we met onze aardse zintuigen maar een luttele 5 procent waarnemen van de hele werkelijkheid. Het materialistische denken houdt zich alleen bezig met die 5 procent. Maar er is zoveel meer tussen Hemel en Aarde.
De doden
De doden zijn er nog. Dat geldt natuurlijk niet alleen voor alle heiligen die we gedenken op 1 november, het geldt voor alle zielen met wie we ons verbonden weten op 2 november. In de leer van de katholieke kerk heet het dat de heiligen - al dan niet officieel heilig verklaard - al bij God zijn en dat andere zielen nog op weg zijn naar God. Esoterisch gezien zijn de koplopers gearriveerd in de zevende hemel; de anderen doorlopen nog lagere hemels. Ze hebben er iets aan als wij aan hen denken met warmte en dankbaarheid voor al het goeds en moois en leerzaams dat ze ons hebben gegeven. Een idee uit de antroposofie is dat dit alles hen bereikt in de vorm van schoonheid. Op hun beurt leven ze met ons mee en helpen ze ons met inspiratie, in de nacht, op momenten van ontspanning of in diep gebed of meditatie. Hoe meer we ervoor openstaan, hoe beter de communicatie kan verlopen.
Laten we 1 en 2 november vieren dat de dood alleen maar het eind is van het stoffelijke voertuig, na trouwe dienst op Aarde. Maar natúúrlijk niet het eind van de liefde. En zelfs niet het eind van het leven.
Lieve Lisette,
Mooi wat je schrijft over "Allerzielen". "Melopee", een zang -verhalengroep waarvan ik deel uitmaak, gedenkt elk jaar, want dat is inmiddels traditie geworden, de gestorvenen door, zang en verhalen. Dit jaar zijn er drie optredens. het zijn ontroerende , hart en ziel verwarmende bijeenkomsten.
Maathe Commerina Boot
http://www.maathe.nl