Er zijn pijnlijke thema’s in ieders leven die maar blijven opspelen. Het kan een opluchting zijn te beseffen dat je niet alles hier en nu hoeft op te lossen, zegt Lisette Thooft. Je hoeft er niet mee aan de slag. "Het enige wat ik kan doen, is erin ontspannen."
Door Lisette Thooft
“Zo raar”, zei ik tegen de astroloog bij wie ik elk jaar kom. “Alles gaat goed – ik heb heerlijk werk, fijne familie, lieve vrienden en een schattige kat, een best wel bloeiend sociaal leven. En toch voel ik op stille momenten soms zo’n mysterieuze zielenpijn. Een diep soort eenzaamheid.”
“Ja dat hou je”, zei hij. “Het is karmisch, Pluto in je 12e huis. Een terugkerend thema dat je leven na leven met je meeneemt, bindings- en verlatingsangst. Eenzaamheid op zielsniveau. Accepteer het maar.”
Nu vind ik ‘bindings- en verlatingsangst’ niet chic genoeg voor iets dat eeuwenlang kosmisch met mijn ziel meeresoneert. Zo'n klinische term klinkt eerder alsof ik ermee aan de slag zou moeten met een stapel zelfhulpboeken. En het was juist een opluchting om te horen dat het nooit overgaat. Ik ben geen zielig sukkeltje maar een Ziel met Eeuwige Zielenpijn. Het enige wat ik kan doen, is erin ontspannen.
Waarom?
Veel van mijn cliënten klagen over pijnlijke thema’s in hun leven die maar blijven opspelen, wat ze ook doen om er vanaf te komen. Niet alleen chronische pijnen en pijntjes in hun lichaam, maar ook bijvoorbeeld die reflex van paniek bij elk wissewasje. Die onmacht om grenzen te stellen. Dat gevoel van een gebroken hart. Waarom heb ik dat nog stééds? vragen ze zich wanhopig af.
Ik herken het allemaal en ook het verlangen om het weg te poetsen, uit te stuffen, er eindelijk eens vanaf te zijn. We zijn heus wel bereid om pijn heel even te accepteren, maar alleen op voorwaarde dat ‘ie daarna zo snel mogelijk verdwijnt… En zo werkt het natuurlijk niet.
Waarom eigenlijk? Waarom kunnen we nooit zonder stress of pijn? “Het geeft je inzicht, het wordt een kracht”, zei mijn astroloog. Volgens hem zitten we hier nou eenmaal in de ‘Galaxy van de tegenstellingen’ en het een kan niet zonder het ander. Als je moeilijke emoties onderdrukt, pantser je jezelf ook voor fijne gevoelens.
Bodem
“Aan het licht laaft men zich. Aan de schaduw ervaart men zichzelf”, is een uitspraak van Jung. Het is het motto van de nieuwe bundel van Jan Graafland De snoek en de kat, met prachtige gedichten over zijn crisis. In het donker, in moeilijke tijden van zielennood en verlatenheid heb je alleen nog jezelf om op terug te vallen. Op je eigen bodem vind je je veerkracht. Ontdek je dat je hart er groot genoeg voor is.
En meer dan dat. “Je gaat zo diep, dat je de Grote Man in jezelf wel móet tegenkomen”, Schrijft Han Boering in het I Tjing hoofdstuk ‘Benauwenis, Uitputting’. Die Grote Man van de I Tjing, dat is je meest wijze stuk, je hogere zelf, je innerlijke goeroe.
Ja oké
Hoe werkt dat dan? Accepteren of berusten betekent niet dat je het allemaal prima vindt, dat je er een positieve draai aan geeft, dat je je verdriet inslikt, of dat je werkloos toeziet hoe de dingen fout gaan. Het betekent meer zoiets als: je boosheid laten smelten in je tranen. Je innerlijke nee in een innerlijk ja veranderen. Ja doe maar dan, ja oké, ja het mag, mijn hart mag breken. Ik doe mijn best, maar uiteindelijk ga ik er niet over. Uw wil geschiede.
Kennelijk was het de bedoeling van de Schepper dat er niet alleen maar licht maar ook schaduw zou zijn, niet alleen geluk maar ook misère, niet alleen genot maar ook pijn. Ik denk dus dat we het goddelijke naderen naarmate we dat beter accepteren. Het leven liefhebben precies zoals het is, het vrijlaten om te gaan zoals het gaat.
