In tijden van drukte had Annemarie Scheerboom wat minder tijd voor God. De ziel raakte eruit. De biecht blijkt een goede remedie. Niet om jezelf naar beneden te halen. Maar in het besef dat Gods liefde al je deel is - hoe je ook bent - kun je makkelijker je imperfecties onderzoeken. Rusteloze drukte om maar steeds ‘goed genoeg’ te willen zijn, kun je achter je laten.
Door Annemarie Van Diepen-Scheerboom
Vlak voor Pasen zei de pastoor in zijn preek dat het mooi zou zijn om nog even te biechten voordat het zo ver was. Hm, wat kan ik te biechten hebben, dacht ik. Zo bont had ik het afgelopen tijd toch niet gemaakt? Ik heb het zelfs best goed gedaan door mijn stage af te maken en een kind op aarde te zetten. Meteen ging er ergens een alarmbel rinkelen. Want als zelfs de paus te biecht gaat, wie ben ik dan om te zeggen dat ik dat niet nodig heb. Uiteindelijk ben ik uiteraard gaan biechten. Maar daar heb ik eerst die ongeordende kluwen die zich inmiddels in mijn hoofd gevormd had ruwweg voor moeten ontrafelen.
Voor het blok
Bedenken wat je wilt biechten zet je ontzettend voor het blok. In de drukte van het dagelijkse leven kun je jezelf nog wel wijsmaken dat je alleen maar goed bezig bent en alles juist hartstikke goed doet. Maar met slappe smoesjes kun je niet bij God aankomen. Je weet dat Zijn licht plekken kan bereiken die het daglicht niet gezien hebben: met biechten accepteer je dat je met de billen bloot gaat. Mijn slappe smoesjes waren dat ik het de afgelopen tijd o zo goed gedaan had. Die stage was hartstikke slopend; de bevalling was daar niks bij. Geen wonder toch, dat ik even wat minder tijd voor God had?
Minder tijd voor God hebben, ik weet nog wel dat ik dat tijdens mijn stage opmerkte. Dat zou slechts tijdelijk zijn, vanwege de drukte. Nu ik er achteraf zo op terugkijk, lijkt het wel alsof je in een relatie zegt dat je ruimte wilt hebben, tijd voor jezelf. En dat je daarmee ‘tijdelijk’ - zo wordt aan het begin altijd gezegd - wat afstand neemt van iemand. Maar zodra die ruimte genomen wordt, is het ook des te makkelijker om juist uit elkaar te groeien. Toen mijn stage namelijk voorbij was, wist ik de weg naar God niet meer zo goed terug te vinden. Niet dat ik zo hard aan het zoeken was, want ik ging nog wel telkens naar de kerk en deed thuis met David nog steeds gebedjes. Dan denk je zelf dat je een verbindinkje blijft houden, maar het verraderlijke is dat de ziel eruit is. Je hart ligt namelijk bij het aardse.
Kwestbaar
In ons aardse leven worden we maar al te vaak geconfronteerd met onze zwakheden. Tijdens de stageperiode merkte ik dat wel erg vaak. En de boodschap dat ondanks onze zwakheden iedereen in principe goed is in de ogen van God raakte een beetje uit mijn zicht. Zodra die liefdevolle, zeker geen aardse, boodschap wegvalt, ben je erg kwetsbaar. Je zult als mens namelijk nooit perfect zijn. Zonder die boodschap ben je als een kreupel scharminkel dat in zijn blootje in de kou staat. Mét die boodschap ben je hetzelfde scharminkel, maar nu met de keuze om een lekkere warme jas aan te trekken. Op onze imperfecties is het makkelijk prijsschieten, maar als je Gods liefde als beschermlaag laat functioneren zal dat je niet raken. Want als je de liefde al hebt, wat maakt de rest je dan nog uit? “Als de duivel u niet slecht kan maken, zal hij proberen ervoor te zorgen dat u het altijd druk hebt”, las ik ergens. Klopt, want door de drukte nam ik mijn beschermlaag weg. Met als resultaat een rusteloosheid, omdat ik zo mijn best wilde doen om ‘goed genoeg’ te zijn.
Na de kruisweg op Goede Vrijdag heb ik de priester opgezocht. Ik heb bij God aan de deur geklopt en kreeg gelijk een bak genade over me uitgestort. Ik voel weer de ruimte om geliefd te zijn. Dat voelt als thuiskomen!
>> Lees ook andere artikelen van Annemarie van Diepen-Scheerboom
Goed stukje. Er staat. ''Je hart ligt namelijk bij het aardse''. Ik moest denken aan
1 Korinthiërs 7 32-34. Herkenbaar dat kwetsbaarheid en zwakheden lastig kunnen zijn. Inderdaad iedereen is ondanks onze zwakheden in principe goed in de ogen van God. We worden vaak met onze eigen kwetsbaarheid en zwakheden geconfronteerd. Niemand is ook perfect. Ik las daar laatst een boekje over waarin ingegaan werd op: Het laten varen van perfectionisme en stress, het toelaten van authenticiteit, creativiteit, en rust om zo kwetsbaarheid meer de ruimte te geven, positief in te zetten en te mogen laten zijn, zonder perfectionisme. En dan is het juist leuk, grappig en prima als er gewoon staat Kwestbaar ;).
Mooie woorden. Maar! De nadrukkelijke bemoeienis met het sextum was een element van de sociologische positie/ functie van de R.K. Kerk. De biechtpraktijk in onze jeugd (jaren 30/40) was pedagogische absurd. Zeer vage aanduiding dat er iets mis was aan de sexuele ontwikkeling. De RK Kerk deelde nog in de burgerlijke moraal. In de jaren 60 zaten clerici tussen ons pedagogiekstudenten. Het verworven inzicht in de historische ontwikkelingen bracht me niet tot kerkverlating. Tekenen van transitie naar andere leefvormen zijn er. Enige wrok bleef wel: bij sommigen was biechten van jeugdzonden nauwelijks nodig, zeg ik. Tegen de achtergrond van de grootschalige en veelal gewelddadige gevallen van sexueel wangedrag in alle groepen, streken en tijden gaf onze braafheid met biecht een onnodige gewetenslast. Maar eigenlijk was het geweten niet eens aan de orde. Historisch inzicht heeft echter ook bevrijd van enig verwijt.
Annemarie, een zeer toegankelijk en herkenbaar onderwerp, vlot en met humor geschreven. 'Niet goed genoeg' en 'altijd maar druk', bezig met het zélf te maken en de verbinding met de Grond van ons wezen niet meer ervaren... En dán weer die beschermlaag terugvinden: "oké, ik bén al gezien en geliefd!" Ja, dat is een beschermlaag die we ontzettend hard nodig hebben.
Dank je wel, ik hoop dat velen deze mooie column zullen lezen en de tijd nemen om de inhoud echt binnen te laten komen. Waardevol!